Ambulansların o yürek hoplatan sirenlerini bilirsiniz. Ne zaman çığlık çığlığa bir ambulans sireni işitsem kalbimin atışları hızlanır, sanki kalbin yerinden fırlayacakmış gibi olur. Mesela otobüste giderken uzaklardan hafif bir siren sesi duyarım. Kalbim de buna kulak kabartıp hafiften heyecana kapılır. Kalbimle bakıştıktan sonra başımız önümüze düşer ve anlarız ki yine geliyor. Ses iyice yaklaşmaktadır. Tüm vasıtalar yolu boşaltmak için kenara yanaşmaya başlar. Ben ve kalbim artık daha çok telaşlanırız. Kalbimin ritmi allak bullak olur; atışlar köşeye sıkıştırılmış bir kuş misali çırpınışlarını hızlandırır. Kalbin aynası olan gözler boş durur mu hiç? Kalbin inkisarı, gözlerde sellerin ilk işaretleri gibi belirir. Evet, ambulans, tam oturduğum camın kenarından adres sormayan sancılı ve acılı bir fişek gibi geçerken, gözlerim hapsettiği yaşları çoktan azad etmiştir. Bütün vücudumu, çıldırtan bir titreme ve soğuk ter istila etmişken, ruhum kasvet muhafızlarıyla yaka paçadır.
Ne oldu ki? Her şey bir ambulans sirenini duymamla oldu. Bana bu kadar tesir eden o avaz avaz öten siren mi pekiyi? Ambulansın içinde neler oluyordur, bilir misiniz? Ben iyi bilirim. Orta kısımda bir sedye ve sedyenin üstünde belki de hayatının son anlarını yaşayan bir insan. Hastanın bütün acı ve ızdıraplarını misliyle hisseden insanlar... Bir yığın endişe, son hızla akar asfaltta...
Ambulans yanımızdan uçarcasına uzaklaşırken, bir iki saniyeliğine de olsa, kalbim ve ben ambulansın camından bunları müşahede edebildik. Ambulans hızlıca gitmekte, kalbim onun iki misli hızlı atmakta. içindeki hasta kan kaybetmekte, vücudumdan beyaz kanlar akmakta iki katı. Ve hasta yakınlarının gözyaşları oluk halinde; benimkiler okyanuslara eş...
Bir anı seyyale de olsa bu hadise neden benliğimi alt üst etti pekiyi? Görmediniz mi o sedyede yatanı? O kuşkusuz bendim. Kan kaybediyorum muttasıl. Ambulansın sireni ruhumun feryad u figanından başkası değildi. Her ambulans beni götürür, siz bilmezsiniz. Her seferinde hastahaneye yetiştirilir, kurtulurum. Şu dünya kışlasından terhis olup memleketime varmak isterim. Ama her seferinde yerine gelmez bu arzum. Kalbim de bu işe üzülür ve ahengini bozar. Gözlerim, yaşlar akıtır durur. Bedenim ve ruhum alır başını giderler hüzün vadilerine.
Oysa ki, kalbimin atışları mutluluk ve tebrik nağmeleri olacaktı, gözyaşlarım şeb-i arusun kutlu davetiyeleri... Olmadı işte, yine olmadı. Başka bir ambulans sireni işitinceye dek bekleyip duracağım. Ama bu defa kulaklarımı kapatacağım siren sesine. Camından içeri bakmayacağım ambulansın; sıradan bir vasıta gibi göreceğim onu. Kalbimin ritmi bozulmayacak, gözlerim kan çanağına dönmeyecek; ruhum bilinmez dehlizlerde kaybolup gitmeyecek artık. Ve bütün bunlardan sonra ben göz kapaklarımı bir daha kaldırmamak üzere indireceğim; kalbim uzun bir süreliğine mola vermiş olacak ve kulaklarımda siren sesi değil, tahta bir arabanın gıcırtıları yankılanacak...
