bilmem kaçıncı aydın doğan karikatür yarışmasının ilanı vardı yıllar önce, eskişehirde okurken ve otobusler daha sakarya caddesinden giderken, tramvay yapılmadan önce. adı geçen mekanda bir karikatür vardı aydın doğan karikatür yarışmasını ilan eden panoda. ve o panoda bir insan vardı vurulmuş tabancayla. adamın içinden kan yerine akıyordu yaşanmışlıklar (sevinçler, mutluluklar, aşklar, hüzünler, savaşlar, sevişmeler, yazlar, baharlar, kışlar, yıllar, yollar .....vb.) akan ömürdü, geride kalan ömür. herşeyi bırakıp gitmek buydu işte. ölümdü.
Bazen aklımdan geçmiyor değil. Ne için yaşıyoruz? Hayatımızın en verimli dönemini ya çalışarak ya da okuyarak heba ediyoruz. Gerçekten 10 yıllar sonra pişman olmayacak mıyız yapamadıklarımızdan dolayı? Osho güzel demiş hayat korkularımızın bittiği yerde başlar diye. Yaşanacak o kadar çok şey var ki.
çok isterdim.. ama zengin değilim, ne yazık ki böyle bir şey yapsam, bunu ergenlikle bağdaştıran bir çevrem var, arkadaşlarım beyinsiz, yakınlarım aptal birer aşık, ailem yobaz ve henüz kendimi özgür hissetmiyorum.
ve henüz kendimi özgür hissetmiyorum. söylenecek daha başka bir şey kalmadı.
her zaman hayallerimi süsleyen; kişinin üzerinde uzun uzun düşünmesi gereken tehlikeli eylem.
en güzeli sabah bir mektup bırakıp erkenden terminale gitmek, bir otobüse atlayıp en uzak şehre kaçmaktır. intihar etmekten korkuyor fakat yaşamak istemiyorsanız bu seçenek daha uygundur; paranız olmasa da sktir edin, açlıktan ölürsünüz, zaten istediğiniz o değil miydi? dayanamayacak olursanız birileri yardım eder herhalde, doyurursunuz karnınızı.
fantezi arıyorsanız kaçak olarak herhangi bir ülkeye gidebilirsiniz. sibirya'da açlıktan ölmek gibi absürd bir hayalim var, pırpır etti kalbim şimdi böyle başlık görünce, vuhu.
uzun zaman sonra edit: hala ergenim ama zorluklar karşısında o kadar da dirençsiz değilim artık hacı. okula falan gidiyorum, iyi iş, eş hayali cart curt. kaçmayın, durun efendi gibi eheh.
