çocukça korkularım vardır benim de hepiniz gibi. örümceklerden korkarım mesela, yüksekten, iğneden. sevdiklerimi kaybetmekten korkarım, kendime olan sevgimi kaybetmekten bir de. bilen bilir ya; dedemi kaybettiğime aklım erdiğinden beri hiçbir şey beni o kadar korkutmamıştı, dört yıl önce televizyonda kırk bin insanın o cümleyi haykırdığını görene kadar
23 ocak 2007 günü agos gazetesi önünde başladı tören. törene katılan herkesin elinde türkçe, kürtçe ve ermenice hepimiz hrant dinkiz, hepimiz ermeniyiz! yazılı pankartlar vardı. kumkapıya kadar yüründü, meryem ana kilisesinde dini tören yapıldı ve ardından hrant dink -1909 yılından beri suikast sonucu ölen 62nci gazeteci- balıklı ermeni mezarlığında toprağa verildi.
sizler, her zaman yaptığınız gibi en ön sıralarda saf tutmaktaydınız. ölenin kim olduğu ne kadar önemliydi ki sizin için? ermeni, türk, çerkez, gazeteci, simitçi, kemancı, asker işte oradaydı herkes ve gözyaşı döküyordu. yaptığınız tek şeydi zaten bu; ölenin arkasından ağlamak!
ne farkınız vardı peki? o adamın arkasından ateş eden çocukla aranızda ne fark vardı? adını bile bilmediğim o çocuk da gözlerine bakamamıştı hrant dinkin, sizler de. o öldürdükten sonra kaçmıştı, siz ölene kadar kaçtınız. o türklük adına öldürmüştü, siz kendiniz için ağladınız. aranızdaki tek fark neydi biliyor musunuz? sizler bu suçlardan dolayı yargılanmadınız. doğrusu o çocuk da yargılanmıyor zaten!
niye huy edindiniz peki kendinize bunu? hani siz barış için canını veren bir halktınız? hani özgürlüğünüze, fikrinize, zikrinize el uzatılınca kanınızın son damlasına kadar savunurdunuz haklarınızı, namusunuzu, vatanınızı? böyle kurmadınız mı hep beraber bu ülkeyi? ne değişti de bu kadar görmez oldunuz kendinizi? ne değişti de binlerce yıl beraber yaşadığınız, anne dediğiniz, âşık olduğunuz, süt aldığınız, top oynadığınız insanlarla böylesine düşman oldunuz? katlettiniz, katledildiniz?
yalnızca âşık olmakla, türkülerinizi-ekmeğinizi-suyunuzu-havanızı paylaşmakla kalamadınız. uğruna kan döktüğünüz bu topraklar o kadar küçük, o kadar verimsizdi ki hepinize yurt olamadı. suyu akmadı, buğdayı bitmedi, ocağı tütmedi de ha babam dövüşüp durdunuz. sonrada birden hepiniz hrant oldunuz! ama alışıktınız nasılsa başkası olmaya; bir zamanlar da hepiniz ahmettiniz, ondan önce uğur mumcu, ondan önce abdi ipekçi, sabahattin ali istiklal harbinde de hasan tahsindiniz değil mi?
sizler!
hiçbir zaman kendiniz olmadınız! korktunuz çünkü! yaptıklarınızın arkasında durmak şöyle dursun bir şey yapmaktan korktunuz hep! başkası olmak kolaydı çünkü sizin için. özünüzden geçtiniz, sözünüzden geçtiniz, insanlığınızdan bile geçtiniz!
ben mi?
ben hrantım. ondan önce ahmettim, uğurdum, abdiydim, sabahattindim
bir gecede 25 mehmetçik şehit oluyor kaç kişi ben mehmedim dedi tüm hırantları kendi vatanlarına gitmeyi öneriyorum burası Türkiye Ne Mutlu Türk'üm Diyene.
