ortaya koyduğum bir önermedir. bilmiyorum, ne kadar doğru? benim doğrum bu. hepimizin sevilmeye ihtiyacı var... ama kim tarafından? bazen sevilmek bile yetmiyor bize, sıkılıyoruz sevgiden, bunalıyoruz. ama sevilmek istiyoruz. sevdiğimiz tarafından. sevilmek istiyoruz.
hiç sevgi görmemiş birinin bile sevgiye ihtiyacı olduğunu düşünürsek, insan doğasındaki ihtiyaçların başında geliyordur. zaten artık sistemin bir gereği olan "çalışma temposu" ebeveynleri çocuklarından; kimi zaman çok, kimi zaman kısa zamanlarla ayırıyor. çocukluktan gelmiş bu ihtiyaç, ileri de karakter de sorun da çıkartabilir veya tam tersi aşırı derecede sevgiye boğulmuş bir evladın da aynı şeyi yaşaması mümkün.
çözüm nerede peki? sevgiyi nerede, nasıl ve doğru kullanmalıyız? işte burası ahlaki açıdan tam bir problem. insan bazı zamanlar sevgisiz kalabilir. hayattır. bir de sevgi beklerken, bizden sevgi bekleyenleri unutmasak, daha iyi olur ve gaflete düşmüş olmayız diye düşünüyorum.
