Ürettiğimiz acıların peşinde mutsuzluğumuza mutsuzluk katıyoruz. Asıl dert edilmesi gereken şeyleri görmezden geliyoruz. Anlık iç rahatlatmaları bizi mutlu eder sanıyoruz. Sonra akşam kafayı yastığa bi koyuyoruz. " gene mutsuzuz, gene yalnızız..
Böyle böyle psikolojimiz bozuluyor, böyle böyle deliriyoruz işte.
Psikiyatri de staj yaptığım için insanların hangi ruh halinde olduğunu gözlemlerle az çok anlayabiliyorum. Cidden bozukluk oranı giderek artıyor ve bu ileride dayanılmaz hale gelecek.
elbette bu işin esprisi. biz, amiyane tabirle ' içine atan ' bir toplumuz. sevgimizi, öfkemizi, sevincimizi daima içimizde yaşıyoruz ve bizlere asıl zarar veren de bu. bizleri iyi edecek sihirli bir sözcük yok elbette fakat sağlam bir psikolojiye sahip olmak adına, kontrollü olduğu müddetçe öfkenizi dahi paylaşın, paylaşımdan çekinmeyin ve herkesten evvel kendinizi sevin.
