--spoiler--
Filmin iki kahramanından biri film boyunca tek kelime etmiyor. Diğeri ise sadece 'Seni Seviyorum' diyor.
--spoiler--
Fazla kelimeye gerekte yok zaten. Her an yanımızda olan şiddet, alışılmadık bir sükunutle iç içe mi acaba?
Sevdiğimizin, o hep beklediğimizin uzandığı divana, başını koyduğu yastığa değip, onu koklamak için neler vermezdiniz? Bütün sevgiler gerçek midir? Yaş@mımıza değip geçen her şey kontrolümüz altında mı? Ya yaşamlarımız? Bir yığın resmi bir albümde biriktirmemizin gerçek amacı ne? Yitip giden anların büyüsü mü aradığımız, nefesle dolan odaların, tabakların, yatakların, dolapların gerçeküstü öyküleri mi yoksa? ilişkilerimiz sevgi dolu mu?Y aptığımız tüm eylemlerden sorumlu muyuz?
Mülkiyet nedir? Anlamadan değip geçmek bu kadar kolay mı? Kaç kilodur insan ruhu? Sevdiğimizle birlikte daha mı ağırız yoksa daha mı hafif? Yoksa "0" kilo mu çeker aşk? Beklenti, yalnızlık, nefret, şiddet, tutku, sevgi ve aşk hakkında daha birçok soruyu cevaplıyor Boş Ev. Sözler yerine kusursuz bir görsellikle yapıyor bunu. insanın yüreğinde, aklında bir şeyler bırakıyor. Dışarıda ki bir yığın bayağılığa rağmen, hala insan gibi hissedebildiğinizi ayrımsıyorsunuz filmin ardından.
Kalbinizdeki ses, dudaklarınızdan dökülmeye az kala "boş bir ev" arıyor gözünüz. Sahi hiç sevdiğiniz kişiyle tartıldınız mı?
doğru önerme, fakat bilinç hep aynı.
hepimiz müstakiliz, yok eşimiz benzerimiz.
ve sanki hepimiz leventteyiz, etilerdeyiz.
gece kondu değiliz hiçbirimiz.
nedense olmayız, olamayız.
kendimizi orda göremeyiz.
zemin kattan bakamayız.
içimizde umut
ve tertemiz sevgilere de yer yok.
öğrenci evi olamayız biz,
veya bir memurun ocağı.
