cocukken annemle babam cok siddetli kavgalar ederlerdi. ama cam cerceve indiren kavgalar.
ben odama kapanırdım. muzigi acar, dans ederdim.
o evden son derece saglıklı ve "normal" cıkmayı buna borcluyum.
cok uzunca sure herkesin ornek gosterdigi bir kızdım o donemlerde.
cocukluktan miras bana.
gordugum karelerde gerceklerin netlik ayarıyla oynuyorum. guzel yerleri koyultuyorum, kotu-acı-huzunlu yerleri cabucak geciyorum.
bilemiyorum ben hayatım boyunca acıyla barısık bir insan olamadım. bir acınız varsa once yasayın, sonra gecin diyorlar hep. ben hep acıyı unutturacak cıkıs yontemleri aradım.
cenazemde filan da kimse aglamasın bence. iyi kızdı, komik kızdı, neseli kızdı diye gule oynaya kadeh tokustursunlar. ben boyle istiyorum.
Onları o kadar çok kıskanıyorum o kadar çok kıskanıyorum ki anlatamam. Ama 2024 yılı bu anlamda benim için anlamlı bir yıldı. Kesinlikle kötü bir yıl değildi. Mutsuz olduğum anda o duygumun içinden çıkabilme dirayetime helal olsun. Hem de her defasında. Şerden hayır çıkarttım. Ya o benim içimden geçecekti ya ben onun. Ben kazandım. O içimdeki kasvetli, karanlık tarafım aydınlandı. Ara ara yokluyorum kendimi, hep iyiyim çıkıyor.
