Yaklaşık bir buçuk ay kadar sonra kısa dönem ya da asteğmen olarak vatana hizmet edecek bir birey olarak sorguladığım durumdur. Hakkari'nin en ücra köşesine gönderseler ağzını açan namert olsun, hayatta ölüm bir kez gelecek o da vatan için olacaksa şeref duyarım. Lakin bu soruyu sormadan da edemiyorum neden hep fakir fukaranın çocuğu şehit oluyor ? Vatandaşlık derslerinde bize hep her bireyin eşit haklara sahip olduğu öğretilse de öyle olmadığının açık ve net bir şekilde ortada. Bakanların, millletvekillerinin, büyük sanayii patronlarının, muhalefet liderlerinin, yüce komutanların, sanatçıların vs. çocuklarının canı canda bizimki patlıcan mı ? (öz yeğenini şehit veren Ali Babacan'ı istisna tutuyorum)
boş lafa doyduk beyler! soyunuz söndü mü hiç? !
hiç evlat verdiniz mi? bağrınız yandı mı hiç? !
askerdeki oğlunuz tabutta döndü mü hiç? !
hiç acı çektiniz mi yürekler yardıracak?
ya bu kanı durdurun, ya millet durduracak.
şair ne de güzel söylemiş, tam da şu ortamda konuşanlara çok güzel cevaptır.
tanım: zengin züppelerinin değil de normal vatandaşımın evladının vatan uğruna kurban gitmesidir.
klişe bir yaklaşım. öncelikle tüm şehitlerimizin ruhu şad olsun.
bu yaklaşım ilk bakışta ne kadar mantıklı gibi gelse de olay sadece basit bir istatistikdir.
ülkemizde zengin sayısı 5% ve süper zengin sayısı da 0,01% dir.
eğer israildeki gibi bir askerlik sistemimiz olsa idi refah seviyesi yüksek bu kesitten verilen şehit sayısı 20 ye bir olmalı idi.( israilde herkes 18 yaşında askere alınır ve 2 sene askerlik yapar ) Ama türkiye de üniversite mezunlarının daha az süre ile ya da daha rahat askerlik yaptığı bir düzenleme var.
refah seviyesi yüksek bu kesimin çocukları büyük oranda üniversite mezunu.
kısaca hep fakir fukara ölüyor çünkü ;
-memlekette fakir fukara sayısı daha çok
-fakir fukara olmayanlar da genel de askerliklerini kısa dönem ya da astek olarak daha az riskli bölgelerde yapıyorlar.
ekonomik adaletin sağlanamadığı toplumlarda ortaya çıkan "fakir-fukara" kesim, toplumsal sorumlulukların sırtlarına yüklendiği kesimdir. toplum olarak çoğunluğun bu kesime girdiğini düşünürsek; şehitlerimizin anadolu'nun bağrından ve büyük kentlerin varoşlarından çıkması şu anki tablo için çok ama çok normaldir. kaldı ki bu tablo ekonomik adaletsizliğin nelere yol açabileceğini net şekilde göstermektedir.
fakir-fukara olanın eğitim, sağlık, eğlence, sosyal hakkı yoktur. o her türlü tehlikeli işe sürelebilir. yaşamdan alıkonmuş; hayatları ellerinden zorla alınmış insanlardır. en büyük çaresilik kıskacına yakalanan insanlar genellikle bu kesimden insanalrdır. hırsızlık yaptığını duyarız lanet okuruz içimizde veya dışımızdan. ama bilmeyiz ki bunu yapan insan açtır aç...
diğer kesime yani godoman! kesime baktığımızda bunlar toplum içinde azınlıktadırlar ama dünyanın kaymağını bunlar yer. ekonomik olarak dönen sıcak paranın %92'si bu küçük toplumun elindedir. geriye kalan milyonlarca yığına sadece %8 lik bir pay bırakırlar. paranın vermiş olduğu bu güç sayesinde de kendi oğulları ve ya kzıları hep güven içinde yaşar. fakir fukaralardan çalınan eğitim, sağlık ve sosyal hakları hep bu godoman kesim kendi çıkarları için kullanır.
bu boyunduruktan kurtulmanın tek bir yolu vardır. o da sayısal üstünlüğün farkına varıp güçlü bir direnç eşliğinde adalet isteminin dillere ve uygulamalar dökülmesidir. "faki-fukara" kesim yüzyıllardır kendisine biçilmiş rolü sorgulamadan oynamaktadır. ama bir parça mum ışığı bile koca karanlıkları bertaraf eder. aydınlıklar yakındır!
Mahalleliye askeriyede torpil ve adam kayırma üzerine açık oturum yapan bakkal amcanın tezinin doğruluğunu gösteren tespittir. Ve malesef gerçektir. (bkz: Acı gerçekler.)
