hep bir şeylere geç kalma çöküntüsü yaşamaktan daha iyidir denilen eylem. telaşlarınız sizi hayata bağlar, hep bir şeyler eksik kalıyorsa, yetişecek hiçbir şey yoksa telaşın yerini kaplar bir üzüntü. yıllarca geçmez ve siz yıllarca hep bir şeylere başlama çabasıyla yerinizde sayar durursunuz. şimdi hangisi daha iyi? ben bilemedim...***
bu yetişme telaşı içinde mezarlıklardan geçince insanı bir anda durduracak ve nereye bu gidiş nereye kadar demesine sebep olacaktır. sonunda bir mezar kazılıp içine yatılır. telaş, dert, tasa hiçbir şey kalmaz.
bu telaşa sahip insanlarla arkadaşlık etmek pek zordur efendim.
-çok özledim arkadaşım, ne zaman buluşup dertleşeceğiz?
-fark etmez sen söyle.
-yarın uyar mı?
-uyar uyar.
-ya o zaman yarın 6'da buluşalım mı, çünkü 7de bilmem nerde olmam gerekiyor da.
-istersen sonraki gün buluşalım.
-ya yok. o gün bilmem kimle görüşmem var.
vs.
hayatın hep yetişme telaşıyla heba edilmesidir. sürekli koşuşturursunuz ordan oraya ve kendinize hiç vakit ayırmadan harcarsınız zamanı. bu telaşlarla hemencecik geçiverir hayat ve sona geldiğinizde yaşamadığınızı hızlandırılmış bir programda zaman tükettiğinizi anlarsınız.
zamanin gerisinde kaldiğini, birşeyleri yetiştirme gayretiyle haraket eden "ben olmasam ne yapacaklar bunlar aq" diye iç geçiren insan modelidır.
(bkz: telaşe müdürü)
özellikle ankara'da gördüğüm, insanların metroya ulaşmak için otobüsten iner inmez, hatta direk inmez şekildeyken birbirlerini ezmek pahasına da olsa, önlerine geçme çabasıdır.
Zaman dediğimiz kavram, güneşin doğup, batışıyla şekillenir. Güneşin yavaş yavaş yükselmesi ve batması, günün başlangıcını ve bitişini belirler. Bu öyle bir şeydir ki, yaşayanların günlük yaşamını biçimler. Saate göre hareket edilmez genelde ve yaşam yavaş işler oralarda. Zaman iki kesin dilime ayrılmış gibidir. her şey saatlere göre belirlenir, bazen dakikalarla bile hareket edilir. Yaşam daha hızlı aktığından devingendir hayat. Sabahtan akşama yapılacak işler saatlere göre belirlenir.
gizli alanlardan Cendereye uzanırken Gün ve Gece.... Ancak, gün ve gecede yaşanan duygularda değişen pek bir şey yok gibidir. Gece uçsuzdur, Gün uçsuzdur... Zamanın uçsuz bucaksızlığı, çocukluktan kalma, zamana ait endişelerin olmadığı, yaşamın henüz daralmadığı farklı bir zaman anlayışı... gece saati kurmaktır, Gün saati kurmaktır.... zamanın kısıtlılığını, daha değerli olduğunu hissetmektir. günü ve geceyi, hatta dakikaları bile hesaplayarak yaşama zorunluluğu vardır. Ayrıca, zamana yetişememek, yapmak istediklerine yapamayacakmış gibi bir duygunun da yansıtılmasıdır.
Gece izsizdir, Gün izsizdir Gece adsızdır, Gün adsızdır... gece yakıcıdır....Gün yakıcıdır....
hayat telaşı dedikleri bu olsa gerek diye düşündüren, yoran, yıpratan hayattan keyif almayı engelleyen. Tadında Yaşamak varken hayatı hep bir şeylere yetişme telaşı sarmış her bir yanımızı.
hayatı bir maraton olarak ele alırsak, sürekli koşmak demektir bir şeylere yetişmek... ama aslında hayat şiddetli bir fırtına ve bizler de onun içinde oradan oraya savrulan insancıklar... nereye ve neden gittiğimizi çoktan unutmuş ve malesef yolumuzu kaybetmeiş kişileriz. bundan tabi ki birşeylere yetişme telaşemiz..."belki bir gün" diyerek ve kaybettiğimiz yolumuzu bulacağımızı ümit ederek...
yanında yaşayan insanları kolayca vasiyetini alabilecek insan, ömrünü yemekle beraber beynini yer.insanlar onların yanında hem beyinleriyle beraber dış dünyasını kaybettirir hemde bulaşıcı bir olaydır.
