benimdir. hayatımda şuan bundan başka bir sorun yok gibi. benim durumum sanırım biraz da psikolojik. bir ortamdayken veya herhangi bir arkadaşımla konuşurken yüzümü incelediğinde ölümüne utanırım. sonra yanaklarım hafif ısınır ve hemen ardından "allahım nolur kızarmasın" duaları eşliğinde oradan uzaklaşma çabaları, ardından istiklal marşı ve kapanış.
Ya utangaçtır ya da kırmızılık ona geninden gelmiştir. Üçüncü hali düşünmek istemiyorum çünkü sana kırmızı çok yakışıyor olaylarına girer ki çıkamayız. ilk ikisi iyi boş ver.
utanılacak bir şeye yapmaya müsait olduğundan değil, zaten utangaç ve övgü aldığında dahi kıpkırmızı olabilen insandır. değer bilir, kıymet bilir, önemser utanır kızarır. yani yabaniliğinden değildir utangaçlığı.
