ne emeklerle o okulun kazanıldığını, kazanmakla asıl sorunların başladığını, ezberlenen cilt cilt sobottaları, hocalardan yenen azarları, kalma korkusuyla dökülen göz yaşlarını, kazanmak uğrunda feda edilen çocukluğu ve bitirmek uğruna feda edilen gençliğin ne demek olduğunu ancak okuyanlar bilir.
Final demek başka fakülteler için çalışılması gereken 300 sayfa not demekken bu insanlar insan üstü çabalarla 8-10 bin sayfalık föyleri ezberlerler. Sonuçta gidip de 80 üstünde not alamaz hiçbiri.. 70 çok iyi 60 iyi 50 idare ederdir gözlerinde oysa eğitimdeki için 80 ağlanasıdır belki de.
Hayatı paylaşmak en başta birbirini anlamaktan geçer, tıp zordur olmuyor desen de anlayamazlar. Ne kadar zor olabilir ki? Derler.. Aynı tıp fakültesine girmeden bizleri uyaran tıpçı abi ablalara söylediğimiz gibi;
tıp ne kadar zor olabilir ki?
18 yaşında haziran sıcağında bir yandan ağlarken bir yandan çalışmak ve emeklerinin zerre karşılığını alamamayı bildiğin halde inatla çalışmayı gerektirecek sabır kadar zor.
sırf döner puanım artsın diye, kalp damar cerrahisi kliniği bulunmayan bir hastanede 85 yaşındaki hastaya anjiyo yapıp ölümüne sebebiyet vermeyi başka hangi meslekten insanlar idrak edebilir ki?
