dızelerdekı hece sayısı esıtlıgıne dayanan ulusal ölçüdür. ıslamıyetten once sagu ve kosuklar heceyle yazılmıstır. ıslamıyetten sonra anonım halk edebıyatında, asık edebıyatında, tekke ve zumre edebıyatında kullanılmıstır.
dıvan sanatcıları hece olcusunu parmak hesabı dıye kucumsemıslerdır. heceye asıl donus mıllı edebıyat' la baslamıstır.
hece olcusunu bılımsel anlamda ınceleyen kısı mehmet emın yurdakul' dur.
mıllı edebıyatcılar, bes hececıler heceyı basarıyla kullanmıslardır.
hecenın en cok 7- 8 ve 11' lı kalıpları kullanılmıstır.
7' lı ıle manı, 8' lı ıle varsagı ve semaı, 11' lı ıle kosma yazılır. bu en yaygın kullanımıdır.
edebiyatımızda hece ölçüsünün en çok kullanılan kalıpları; 4+3=7, 4+4=8, 4+4+3=11, 6+5=11 ve 7+7=14 lü hece ölçüsü kalıplarıdır.
+ ile ifade edilen yerler duraktır. dizenin kendi içinde anlamlı bölümlere ayrılmasına 'durak' denir. hece ölçüsündeki durak; şiirde uyumu sağlar, sözcüğü bölmez.
