dızelerdekı hece sayısı esıtlıgıne dayanan ulusal ölçüdür. ıslamıyetten once sagu ve kosuklar heceyle yazılmıstır. ıslamıyetten sonra anonım halk edebıyatında, asık edebıyatında, tekke ve zumre edebıyatında kullanılmıstır.
dıvan sanatcıları hece olcusunu parmak hesabı dıye kucumsemıslerdır. heceye asıl donus mıllı edebıyat' la baslamıstır.
hece olcusunu bılımsel anlamda ınceleyen kısı mehmet emın yurdakul' dur.
mıllı edebıyatcılar, bes hececıler heceyı basarıyla kullanmıslardır.
hecenın en cok 7- 8 ve 11' lı kalıpları kullanılmıstır.
7' lı ıle manı, 8' lı ıle varsagı ve semaı, 11' lı ıle kosma yazılır. bu en yaygın kullanımıdır.
edebiyatımızda hece ölçüsünün en çok kullanılan kalıpları; 4+3=7, 4+4=8, 4+4+3=11, 6+5=11 ve 7+7=14 lü hece ölçüsü kalıplarıdır.
+ ile ifade edilen yerler duraktır. dizenin kendi içinde anlamlı bölümlere ayrılmasına 'durak' denir. hece ölçüsündeki durak; şiirde uyumu sağlar, sözcüğü bölmez.
Hece ölçüsü, edebiyatta Türk'ün millî ölçüsüdür. Hece ölçüsünün kökeni taaa islam öncesi Orta Asya'ya dayanır ve mantığı şudur: Şiirin her mısrasında hecelerin uzunlukları birbirleriyle eşit uzunlukta ve kafiye, redif gibi söz sanatları da olmak zorundadır. Parmak hesabı yani. Hece ölçüsünün Türk edebiyatında resmi olarak ilk kez Milli Edebiyat döneminde Ömer Seyfettin, Mehmet Emin Yurdakul gibi milliyetçi yazarlar tarafından dilde sadeleştirme ve "sanat, toplum içindir." amacıyla gündeme getirilmiştir. Hece ölçüsünü daha çok tarihteki sazlı-sözlü şiirler söyleyen Anadolu'daki Karacaoğlan gibi geleneksel Türk halk ozanları ve modern zamanda Cumhuriyet sonrası Hüseyin Nihal Atsız gibi milliyetçi şairler kullanır.
Hece ölçüsü, dilin sadeliği ve anlaşılırlığı bakımından serbest ölçü ile benzerdir.
