yazdıklarını bir daha açıp okuyabilmeyi isteyen insandır.
yeni bir defter alınmıştır. üzerine büyük bir özenle yazılmaya başlanır, her şey gayet güzel giderken eski yazılanlara bir göz atmak istenir. işte o anda tüm özenilmiş yazıların, üzerine peçete sürülmüş gibi darmadağın, kapkara olduğu görülür ve içe bir hüzün dolar o kadar emeğin hiç oluşu koyar insana.
bu duyguları yaşamak istemeyen bünyeler hb uç kullanırlar ve yazıları yıllar sonra bile dağılmamış, bembeyaz sayfa üzerinde kalır*. ha bir de kötü tarafları var bu işin,
ne kadar ders çalışsa da eli yüzü "bak fena çalıştım" dercesine kapkara olmaz bu kişinin,
yazdıkları görünsün diye fazladan bastırır; diğer öğrenciler sayfalarca yazarken o yorgunluktan tıkanır, hb uç çabuk kırıldığından da habire uç almak zorunda kalır,
en acı olanı da, defter çizgisizse en güzel yazının bile karman çorman gözükmesidir.
