Güz mevsimidir bu, kalbinin kırıldığı mevsim!
Git bu yerlerden, durma git! Güneş yamaçta sürünüyor,
ve her adımda durup dinleniyor.
Ne varsa dünyada öyle solgun, yorgun ve gevşek tellerde
çalıyor rüzgar şarkısını: Umutlar uçup gitti
O ardından yakınmakta.
Güz mevsimidir bu, kalbinin kırıldığı mevsim!
Git bu yerlerden, durma git!
Ey dalındaki meyve titriyorsun, düşüyorsun yere,
nasıl bir sır verdi ki gece sana,
yanağın, o gül yanağın buz gibi ürperişler içinde.
Susuyorsun, karşılık vermiyorsun, kim konuşacak öyleyse?-
Güz mevsimidir bu, kalbinin kırıldığı mevsim!
Git bu yerlerden, durma git!
Ben güzel değilim der yıldız çiçeği ama insanları severim,
onları avutmak isterim,
çiçek görsünler hele yerde, eğilsinler, ve ah! tutup koparsınlar beni
işte o zaman gözlerinde onların bir anı canlanır,
benden daha güzellerinin anısı
görürüm onu ben, görürüm ve işte öyle ölürüm.
Güz mevsimidir bu, kalbinin kırıldığı mevsim!
Git bu yerlerden, durma git! *
