Rahmetli Güngör babaannemin diline pelesenk olmuş lafıydı. Canım benim canı biraz tatlıydı ama sürekli de ölüm kalım Allah lafı ağzından eksilmezdi.
Benim babaannem yılda 5 defa ölürdü düzenli. Vay bu kışı görmem vay kuzum artık yaylaya çıkamam, belki beni son görüşün belki size son gelişim filan.
Elbette yaşlılığın da getirmiş olduğu bir yalnızlık, bir duygu sömürüsü belki, sömürü değil de, kalmamış kimsesi gelmiyor yanına, kadın ne yapsın?
Allah bilir de, sanki babaannemin ölümü hayırlısıyla olmadı. Çok çekti. Hep derdi, üç gün yatak dördüncü gün toprak. Evinde ölmek isterdi. Allah hiçbirini nasip etmedi.
