bir şeylerin değişeceğinden dair umudum olduğundan değil sadece içimi döküyorum.
3 yıl geçti siktir olmanın üzerinden oturup yas tutacak değilim. aklıma geldikçe arada öfkeleniyorum bir taraftan da başka türlü nasıl olurdu diye de merak ediyor insan.
böyle olacağını söylemiştin ama.
beni bulduğunda çok da iyi durumda değildim açıkçası sen olmasan bazı şeyleri de atlatamazdım bir teşekkür bile edemedim sana
35 oldum artık. bugüne kadar yaşadağımdan daha fazlasını yaşayamacağım.
neyse
çok boktan zamanlarımda yanımdayın aslında bu aralar bayağı işime yarardın ne yalan söyleyeyim.
dürüst olmak gerekirse 2 yılı geçkin zamandır hayatımda birisi var
her şeyin yolunda gitmesi gerekirsen çok mutlu olmam gerekirsen en yoğun hissetiğim şey ne biliyor musun?
korku
zarar vermeye, kavga etmeye, hakkımı savunmaya bile korkar oldum işin ucu ona dokunursa beni ordan vururlarsa diye.
hatalarım da oldu bazı şeylerde canları yanmasın diye sustum. sende de oldu. olayın sonunda benim götüme girdi *
ama gerçekten sıkıldım artık savunmaya geçmekten. aman o kırılmasın aman o üzülmesin, bel altından vurdu demesinler, temiz dövüş falan filan
uzun zamandır keşke yapsaydım diyorum. son zamanlarda iyice dürtmeye başladı bu duygu. karşı gelmek zorlaşmaya başladı.
bana bir şey kazandırmayacak farkındayım. sadece canlarını yakmak istiyorum.
