gece izlediğim belgesel psikolojimi bozdu adeta. aslan sürüsü fil sürüsündeki yavruları çalıyordu her acıktıklarında.
yavru fillerden birinin annesi baya bir saldırdı yavrusunu kurtarman için. bir başka yavruyu da arkalardan giderken çaldılar bildiğiniz.
yavru fil hemen yorulup, yere yatsın diye de üstüne atladı aslanlar. biri üstüne çıktı. en sonunda mücadeleyi bıraktı yavru fil.
belgeselciler tam da diplerindeydi. adam " şu an müdahale edemem umarım kurtulursun çok güzel direniyorsun " diyordu.
sanırım doğaya müdahale etme taraftarı değillerdi. normali buydu ama ben olsam ne yapardım diye düşündüm uzun uzun birdenbire aslanlardan nefret ettim. çok üzücü aslında. doğanın kanunu dedikleri şey bu ama.
göç etmek için doğdular. ya göç edecekler ya da ölecekler. korkunç tehlikelere rağmen ilerliyorlar; milyonlarca kmlik yolculuklara başlıyorlar. kırılgan kanatları ile kıtalara yayılıyorlar, tıkırdayan adımlarla durmadan ilerliyorlar... gibi bişi.
