çevirisini m. kamil utku yapmış kitabın. dilini geçtim, yazım hataları bile mevcut kitapta.
kitap hayvanların ağzından anlatılmış. kesinlikle klasik fabl lardan çok farklı. yani başta kitabın kapağını, arka yazısını falan okuyunca hızlı bitiririm sandım, ama hiç öyle olmadı. o paranoyak hallere girebilmek için sahiden dikkatle okunması gerekiyor.
ilk öykü 'yuva'. evini toprağın altına yapmış bir hayvanı konu alıyor. muhafaza etme iç güdüsünü bir garip anlatıyor. dışarıdan gelen seslerin, saldırı olduğunu zannedip deli deli kafalara giriyor.
ama beni en etkileyen öykü; bir köpeğin araştırmaları. bu öyküde de köpek çok garip bir direniş gösteriyor. yaşama mücadelesi değil aslında tam olarak anlatılmak istenen. bi ucundan yalnızlığı vurguluyor ama tam olarak anlatmak istediği o da değil. sanki kendini diğerlerinden farklı göstermeye çalışan köpek, zamanla seçenekler arasında bırakıldığını hissediyor ve yine yükseliyor kafka'nın kafası.
...arkadaşlarımla aramda kısa değil de sonsuz bir mesafe varmış, burada açlıktan çok unutulmuşluktan ölecekmişim gibi geliyordu bana, yeraltında, yerüstünde ya da havada hiç kimse; onların aldırışsızlığından ölüyordum ben; kayıtsızca, "ölüyor," diyorlardı; başıma gelecek de buydu aslında. peki kendim de kabul etmiyor muydum bunu? ben de aynı şeyi söylemiyor muydum? böyle terk edilmiş olmayı ben istememiş miydim? doğru, kardeşler, ama orada böyle geberip gitmek için değil; hakikate erişmek, kendisinden hakikati öğrenebileceğim hiç kimsenin olmadığı -yalanlar dünyasında doğma büyüme bir yurttaş olduğum için ben bile öğretemezdim bunu- bu yalanlar dünyasından kaçmak için istemiştim. belki de hakikat o kadar uzakta değildi, ben de öyle düşündüğüm kadar terk edilmiş değildim; ya da ölüme boyun eğmek ve razı olmakla arkadaşlarımdan çok kendim tarafından terk edilmiş olmuyor muydum?...*
