yaşamların derinliklerine
uyudum bu gece
ve uyanmamı engelemeye gücüm yetmedi...
oysa orda kalmak,
bir yaprak kadar mucizeviydi...
uyanırken kopardım yaprağı
saçlarınla sakladım.
ömür biçmeye çalışırken
yaşamından kopardım.
şimdi hiç bilmediğim yerde
saatleri sayıyorum.
gecelere doğup
günlere ölüyorum.
yalnızlığıma değil kuruntum
aşka bu denli düşmüşken
altını yarıp çıkmışım meğer...
yok sayıp uyumak mı dersin?
oysa daha çok sözüm vardı
yaşanacak çok günüm
ve kalbimde umutlarım.
şimdi gözyaşlarımla uzuyor saçlarım
elim kolum yetim
uzanmak gerek göğe
haydi mutlu çocuk;
hayallerimi
arzularımı
güvenimi
ve aşkımı
merdiven yap kendine
tut göğü
ve
topla saldığım uçurtmaları... *
