aradan kaç yıl geçerse geçsin asla unutulmayacak olan küfürdür.
yıllardan 1990 falan olsa gerek. pek çoğunuz daha doğmamıştınız yani düşünün. o dönemler yaşadığımız sokakta, asfalt dahi yok, toz toprak doluydu. çakıl taşlarıyla oyunlar oynar, karpuz kabuğundan gemiler yapardık.
e tabi hal böyle olunca, mahalleden bir araba hızla geçtiğinde, arkasında bıraktığı toz evin önüne asılan çamaşırları kirletirdi. mahalledeki teyzeler ablalar, ve annemden gördüğüm kadarıyla da bu adamların arkalarından küfredilirdi. Ben eşşek bile dememiş bir çocukken, örnek alınacak bir şeyler arıyordum.
bir gün yine evin önünde çakıllara ellerimi sürmüş, ama çoraplarımı tozdan korumuştum. oyun oynarken bir araba geçiyordu. gayet de çıkmaz bir sokakta gidilmesi gerekenden hızlıydı ve toz kaldırıyordu. kafamı tek katlı evimizin önündeki çamaşır ipine çevirip, çamaşırları görünce, \"eşşoğlu eşşek\" diye bağırıverdim.
Ancak öğrenme aşamasında atladığım bir nokta varmış dostlar. adam gittikten sonra küfretmem gerekiyormuş. Neticede araba durdu. adam camdan kafasını çıkardı, ben, tırstım, sana demedim dercesine, git git diyerek oralı olmamaya çalıştım ama, tam o sırada kapıdan annem çıktı. hayrola dedi bir şey mi oldu kardeş dedi. adam da, ablacım şurada bi çocuk var da küfrediyo dedi. Annem kafasını uzattı benim eşgalimden emin olup teşhis ettikten sonra, tamam ben yapacağımı bilirim dedi. adam bastı gitti. yol boyu mutlu mu oldu, kına mı yaktı, bir çocuk dövülürken çiftetelli mi oynadı bilemiyorum.
Ve annem daha kapıdan itibaren beni dövmeye başladı, banyoya götürdü döverek banyo yaptırdı. Beni giydirirken hala ağlıyordum. giydirdi, gri-siyah kareli kazağımı. ne güzel kazağım var diye geçirdim içimden gözlerim sulu sulu.
not: bu olay tamamen yazarın kendi hayatından bir kesittir. ekleme çıkarma yapılmamıştır.
