dedemin vefatı. onun dışındakileri beynim yok ettiği için bir şey hatırlamıyorum. bir de mezarlık ziyaretine giderken gördüğüm bebek mezarları. anne babalarının acısını tahmin bile edemiyorum.
namaz kılmayan kişinin kafir olduğunu belirten hadisler okuduğumda da çok etkilenmiştim ve dine bakışım değişmişti. annem keşke hayatta olsaydı şu an. 54 yaşında çok erken gitti. şu an yaşasaydı 63 yaşında olacaktı.
Kesinlikle felç geçirmem oldu. 2 ay oldu, ancak hala aynı acıyı hissediyorum. Ne kadar zaman geçerse geçsin, bunu asla unutacağımı veya üstesinden geleceğimi düşünmüyorum. iyileşsem bile: yaşadıklarım, tüm bu zorluklar, ağrılarım ve acılarımın bıraktığı yaralar beni eskisi gibi olmama izin vermeyecek.
Banyo,evde de bilmem kaç kere yere düşüp sağ ayağımı burkmam dışında.sonra yardım çığlıkları.küçük halı ayağımdan kayıp
ne sakarmışım.
Hatırlamadığım bir yılda ama 2020 de değildi.
Sağ kolumu kırmıştım omuz tarafını alçı yaptılar hastane de röntgen çektiler baktı kırık dediler öyle 4 ay yattım evde sonra bileğimde dahil kısıtlanmış ama bileğim kırılmadı çok fazla değildi yine de kalem ile yazabiliyordum fakat yüksek bir yere ulaşamıyordu sağ kolum
Yukarıya.
Sonraki de 2022 de başıma geldi ama o başka bir şey..
33 yaşındayım. şu yaşıma kadar anneannem dışında aşırı bir yakınımı kaybetmedim. onu da kaybettiğimizde 15-16 yaşındaydım.hala da içim bir garip.
mezarına gidemiyorum,kendimi bir kötü hissediyorum.bazen aklıma annem babam geldiğinde '' lan bir gün gelecek birinden biri gidecek'' diyerek kendimi kötü hissediyorum. hiç hazır değilim lakin hayatın gerçeği.
