tatilya adlı eğlence merkezinin var olduğu zamanlarda buraya hiç gidememiş şirin ama ezik çocuktur. muhtemelen babası onu belediye parkındaki kırık salıncaklara bindirerek, kaymayan kaydıraktan ittirerek teselli etmeye çalışmıştır. ama o yavrucağın fakir gönülü hep kırıktır, hep o alaboraya binmek istemiş, arkadaşlarının anlattığı masal ağacını dinlemek istemiştir.
son 2 yılda doğan çocuklardır. ne yazıkki tatilya gibi güzel bir eğlence mekanını görememişlerdir. benim kaybım ise alaboraya hiç binememiş olmamdır. (bkz: göt korkusu)
