birde toplulumuzdaki yobazlığın abazanlığın farkında olan,hiç bir ilişkinin samimi olmadığını bilen,etrafındaki insanların yaptığı yanlışları gören ve bundan ders çıkaran bireyde olabilir.olay şudur;
bu kızın arkadaş çevresi vardır.
arkadaşlarıyla gezer tozar.
sosyal açıdan hiçbir eksikliği yoktur.
ayrıca güzeldir de.
kimse onun hakkında kötü bir şey söylemez çünkü söylenecek bir şey yoktur.
bulunduğu ortamda en anlayışlı,en cici kızdır,adeta doğruluk abidesidir.
her türlü kişiyle anlaşabilir,arkadaşlık kurabilir.
düzgün seviyeli kültürlü bir ailenin kızıdır.
ancak bir sevgilisi olmaz,öyle bir şeyi eksiklik olarak görmez!
ancak asla olmayacak diye takıntıları da yoktur.
belki bir gün onunda kalbine birisi girecek,düşüncelerine uyacak birisi çıkacak karşısına,ve bu onu bilmektedir.
kısacası vardır paşam!hemde öyle bir vardır ki,ona sahip olmak için tüm servetini verebilirsin,peşinde köpek olursun,kul köle olursun,onu o kadar istersin ki o senin olduğunda bilmelisin ki dünyanın en şanslı adamısın.
şuraya yazılan hödüktür, çirkindir, carttır, curttur mesajlarını gülerek okuyorum. hiç mi kafanız çalışmaz anlamıyorum *. olaya şu açıdan bakın;
bu kız toplumdaki erkeklerin büyük bir çoğunluğunun abazanlığının farkındadır, ideal olan kişiyi bulana kadar yapacağı diğer ilişkilerin düzeyli - samimi olamayacağınında farkındadır, hava yapma fiyaka peşinde olma meraklısı değildir. yani zeki kızdır. yüzeysel düşünüp önyargılarda bulunmayın.
kız ya da kadın hiç kimse ile çıkmamak; biraz mükemmeliyetçi olmakla birlikte kadının özel şeyler yaşamak isteğine dair narsist bir evreyi temsil eder. her kadının ilişkisini ideal anlamda mükemmelleştirmeye hakkı vardır. ama roland barthes'in deyimiyle özne'nin burnundaki küçük bir nokta bu imgenin bozulmasına neden olan bir göstergedir[burunda küçük bir nokta vardı ve belirli bir iz taşıyordu çürümenin belirli bir izini!] ister istemez bu durum karşıt imge oluşturur ve öznenin büyüselliğini ortadan kaldırır.
bencildir aşk; kadının bu durumda nasıl davranmak istediğinin temsilidir. idealize edilmiş bir kendilik sözkonusudur; erkeğin yaşamamışlığı ile birleştiğinde lou Salome'nin Nietzsche'nin tutkularından korktup onu reddettiği gibi "aşırılıklar ve ciddiyetler korkusu" gelir kadının başına. şairler bu yüzden iyi bir eş değildir; sadece arkadaştırlar. les enfants du paradis'deki tanrısal garance'ıdır ve harlequin güzel kızı tanrısal platformundan alıp gider[kahramanımız ise efendi erkek büzüşmüşlüğü ile kalakalır; la citte della donne'deki büzüşen erkek karakter bunun tipik örneğidir!]
yaşamımda milyonlarca beden ile karşılaşırsın; bu milyonlarca bedenden ancak birkaç yüzünü arzularsın;ama bu bir kaç yüzden sadece birini seversin; bu biri ise hayatında "hiç kimse ile çıkmış kızın" arzusunun özgüllüğünün göstergesidir. lakin bu milyonlar ve yüzler içinden piyango edasından çıkan o "birisi" hali ile balmumundan bir karakterdir; yaşamaz, yaşatmaz, idealdir, sanat eseri niteliklerine, onaylamamış ve onaylanmamış bir varoluşa sahiptir, tepkimez ve bu nedenle birkaç milyon yüzden elde edilen bir; sadece kadının arzusunun özgüllüğünün imkansızlığını ifade eder; bir mihenk taşıdır; yaklaşılır ya da uzaklaşılır[bir temaşa nesnesidir!] ama kadının elini tutmaz, eli tutulmaz ve elle tutulamaz!
O, özel olanı özel olabilecek yegane kişiyle paylaşmak isteyendir. Tüm derdi budur. Ama anlaşılmaz işte... Zannedilir ki bu kız yalınlığa ittirildi, zannedilir ki bulamadı birini. Aldanılır, hem kim aradı da bulamadı ki? Zor muydu birini arayıp bulamamak? Hiç mi olmamıştı bu kızı seven insanlar? Olmuştu. Ama onlar değildi, hepsi buydu işte. Neden en ufak bir hatasında "bu gidişle hep yalnız kalırsın sen" denir ki? Yalnızlık ittirildiği bir şey değildi, tercihti. Anlaşılmadı.
(bkz: çıkmak) biri bana açıklasın, hala bu kelimeyi kullanan ve bu kelime üzerinden birliktelik yaşayan ergen ya da olgun kişiler var mı çok merak ediyorum.
