kafası ya dumanlı ya da kendini tamamen dogmalara kaptırmış insandır. başına gelen olayların hiç perde arkasını sorgulamadan, önüne çıkaracağı engelleri hiç siklemeden yaşayan insandır, odundur.
Ya karlı daglardan serin, kaygısız herifin tekidir ya da kriz yönetimi konusunda über başarılı, hayatı tespih yapmış sallayan insandır.
Yoksa mümkün değil, hafif ya da ağır her insan depresyonu tatmıştır mirim!
depresyonu öylesine bir bunalım olarak nitelendiren kitleler tarafından dillere pelesenk olmuş bu olay aynı zamanda bir akımdır da. (bkz: abii depresyondayım çok fenaa)
arkadaşlar sakin olun hiçbiriniz depresyonda değilsiniz.
yani en azından şimdilik.
Hayatım boyunca 3 defa psikiyatri tedavisi almak durumunda kaldım. Kendimi depresyonda sanarken aslında anksiyete bozukluğum olduğunu öğrendim.
Olmamış şeyler için kafanda senaryolar yazıp hayat kaliteni düşürmek inanın depresyon kadar ızdırap verici. Ve benim tüm kaygılarım hep dış etkenli ve çoğunlukla iş kaynaklı oldu. Aldığım sorumluluğun ağırlığı benim kaygılarımı desteksiz bertaraf edemememe neden oluyordu. Başkalarının yapmadığı işler yüzünden benim psikolojim bozuluyordu.
Sorumluluktan kurtulunca ilaçlardan da kurtulmuş oldum.
Zaman zaman verdiğim büyük kararların ertesinde o sancılı süreci yaşıyorum ama kendi başıma halletmeye gayret ediyorum.
ilaç içmekten asla gocunmuyorum. Tıpkı beden ağrısı gibi ruhun ağrıları için de gerekiyorsa ilaç almakta büyük fayda var.
Dünyaya bir kez geliyoruz ve inanın ağrıyla yaşamaya çalışmak çok anlamsız.
