benimdir. yani şehir değişikliği yapmadan önce içinde bulunduğum durumdu. yaşadığım, aşırı küçük ilçede ulaşım dolmuşlarla sağlanıyordu. belediyenin herhangi bir otobüsü yoktu
Açılın lan, anlatıyorum.
Lisede bi kız arkadaşım vardı. Babasının 5 yıldızlı oteller zinciri var, dedesi eski gazinocular kralı. Kızın Bebek'te denize sıfır villası falan var. Ve biz bu kızla epey uzun bir ilişki yaşadık.
işte bu kız hayatında ilk defa belediye otobüsüne benimle bindi. ilk binişindeki diyaloğumuzu hala unutmam;
Kız: biz neden ayakta gidiyoruz?
Ben: çünkü oturacak yer yok.
Kız: öyleyse neden yolcu alıyor?
Ben: ?!?!?!?!?!?!?
hayatında hiç belediye otobüsü görmemiş insan vardır bir de. ne zaman belediye otobüsünü köşeden görse elleriyle gözünü kapatır. kendi özel otomobiliyle seyir halindeyken de bu nedenle çok sıkıntı çeker. canım benim ya.
edit: tamam tamam fazıl saymayan, fazıl saydıran filan da olabilir. uzaktan eksileme öyle sen de bir şeyler söyle. bana bir şeyler söyleeee bana bir şeyler anlat.
halk otobüsü çilesini hiç çekmemiş insandır.
her ne kadar azınlık olsa da var böyle insanlar, mesela bizim lisede bir kız vardı hiç binmemişti halk otobüsüne, sınav olduğu günler de geç kalacaksa eğer taksiye biner gelirdi. halbuki koşsa daha hızlı gelebilirdi okula zira evi okula çok yakındı.
evet sözlük bu da böyle gereksiz bir bilgiydi.*
