Ne kadar bomba patladı, kaç insan şehit oldu, kaç ocak yandı artık sayamıyorum. Ne zaman bomba patlamış, saldırı yapılmış haberlerini öğrensem Önceden verdiğim tepkileri veremiyorum. Hayatın bir parçası oldu.
"Bir parçası"
Sahi biz bunu güzel şeylerin hayatımıza dahil olduğunda söylemez miydik?
Kelimelerimiz bile kirlendi, mutsuzlaştı; anlamlarını yitirdi.
Yalan yok beşiktaştaki polislere yönelik saldırıyı yaşadıktan sonra uzun bir süre dışarı çıkamadım. Evdi benim en huzurlu yerim.
Kendimi eve kapatarak onlara prim verdiğimin de farkındayım.
Hedef korkutmak.
Başardılar bence. Gezip tozmayı, yeni kafeler keşfetmeyi seven ben bile dışarı çıkarken defalarca düşünüyor, yoğun saatlerde dışarda olmamaya çalışıyor.
Birçok kişi eminim ben gibi düşünüyor ve bunun için bir video hazırlanmış.
Evet, destekleyici ama korkularımı yok ettiği pek söylenemez. Sadece yalnız olmadığımı biliyorum.
