2-3 yıl önceki platoniğiniz.hala sevip sevmediğinizi sizde bilmiyorsunuz. heryerde karşına çıkıyor. cafede, beşiktaşın ortasında heryerde. yakınınızdaki hiç alakasız kişilerin telefonunu kurcalarken birden onunla çekilmiş fotosunu buluyorsunuz. sana bir o kadar yakın ve bir o kadarda uzak. belki o sizi unutmuştur çoktan hatırlamıyordur bile fakat siz onu caddenin en sonundan milyon kişinin geçtiği yerden seçebiliyorsunuz. bilinçaltınıza yerleşmiş belkide. ona benzer kızlardan hoşlanıyorsun hayalinde bile ondan hep parçalar var arada bir twitterdan facebooktan profiline bakıyorsun. yazdığı yazılardan hep kendinden bir parça arar gibi. ismini herhangi bir yerde duydugun zaman anlamsız bir duraksama yaşıyor beynin anlam veremiyosun fakat beyinin kalbin karşısında gücü yetmiyor.
ve olmayacağını bile bile ısrarla hayat onu karşına çıkarıyor. kenarda durmuş seni izleyip dalga geçiyor. çaresizliğini yürek daralman hoşuna gidiyor hayatın. belkide kendini böyle önemli hissediyor hayat. aptallaştırıyor duygularını sömürüyor.
bir de bunlar "adını anmayacağım" diye and içtiğin fakat her uyuduğunda uykuna düşen ilginç yaratıklardır ki, yaşanılan yenilgi telaffuz edilemez cinsten olur.
