hayatın tam anlamıyla insan insana muhtaçtır mantığıyla yaşandığını bildiren önermedir.* bana kalırsa önermeden öte çıplak gerçektir. şöyle ki; bir insan her manada çevresinde sevebileceği ve güvenebileceği insanlar olduğu sürece kısmen belki de tam anlamıyla mutlu sayılır. kişi, çevresinde o insanların hep olması ve yenilerinin sevdikleri insanlar arasına eklenmesi için çaba gösterir hayatının her evresinde. iş bulmak için çalışır. ama asıl olay iş bulup hayatını birleştirebileceği bir hayat arkadaşı bulmaktır. haliyle iş de eş için dolayısıyla da yalnız kalmamak için bulunur. evlenmek istemeyen biriyse diyenler olacaktır. o durumda da iş arkadaşlarıyla bu yalnızlığı kapatmak ve yeni bir çevre yapmak için işe girilmiş olur. işten gelen maddi kazançla çevresinde tutabileceği insan sayısı da artar kişinin... ne de olsa kimse kaybedenleri sevmez. nihayetinde insanın yaşam savaşının büyük bir bölümü sevebileceği ve kendini sevebilecek insanlar bulmasıyla geçer. bazılarının hayatın geçim savaşı olmasını düşünmesinin aksine hayat yalnızlıkla savaştır!
