Tuhaf olan hayat değil de insandır, beşerdir ve muhakkak öyle olmalı.
Şöyle basitinden düşünelim mesela, insan nankör, insan hep aç...yanlış mı? Meta üzerinden biçilen değerlerin içerisinde savrulan kuyruksuz uçurtma gibi.
Yine insan değil mi, belki(!) sevdiği ve öyle ki sevildiği ile geçirdiği anları yaşarken farkında olmayan...o anları hissetmek fırsatı elinde, avuçlarındayken gözünü daha büyük mutlulukların geleceği hayaline kaptırıp harcayan.Daha mutluluk, daha ve dahası olmalı ihtirası ile kayıp saatler.
insan tuhaf varlık.
Hayat ki bahşedilmiş tüm görkemiyle...tuhaf olan hayat mı kendimize yabancılaştırdığımız?
Hayat mı tuhaf yoksa sahip olduklarımızı değil olamadıklarımıza öykündüğümüz bizler mi?
