Tam ölmeden önceki anlardir. Idam mahkumlarinin veya ölümcül bir hastalığa yakalananların son anlarinda anlattıklarıyla ilgili bir seyler okumuşsaniz hayati en güzel onlarin anlattigina şahit olursunuz.
hepimizin bu anlari yasayacak olmasi bir ironi mi?
Kesinlikle çocukluk... Bir yaştan sonra ne yaşarsan yaşa , ne kadar mutlu olursan ol asla tam olamıyorsun. Eksiklerin , yaşanmışlıkların , yaşanmamışlıkların daıma ket vuruyor hayatına :( tek derdimin denize bisikletle inmek , hava karardığında saklambaç oynamak, denizde elimde kovayla yengeç yakalamaya çalışmak ,kolluklarım patladı dıye dünyanın sonunun geldiğini düşündüğüm yaz dönemleri hayatımın güzel olduğu zamanlardı...
Sınavlar başlamadan önce ki zamanlardı.. Yada mühendislik okumaya başlamadan önce ki zamanlardı da denebilir. Zira mühendislik okuyorsanız o sınavlar öğrencilik hayatınız boyunca bitmiyor..
ilkokulda cuma günü son iki dersin beden eğitimi olduğu, o derse girerken giyilen eşofmanın, eve eşofmanla gidecek olmanın mutluluğu ile güzeldik o zamanlar. sonrası mı? sonrası boka sardı.
sevdalandığınız, sizi aylarca ağlatan kız, sigaranın dumanına saklamaya çalıştığınız kız var ya işte onun bir konuştuğu olduğunu öğrenmeden önceki kurduğunuz hayaller... işte o günler, o anlar güzeldir. şimdi hayaller parmaklıklar ardında...
eskidendi. orası kesin. bugümüzü bile yarın özlemle aramayacağımızı kim garanti edebilir? o yüzden mesele bugünü ileride hep bir tebessümle hatırlayacağımız şekilde yaşamaya çalışmak. nefretle, pişmanlıklarla, hayal kırıklıklarıyla değil...
