Son 5 yıldır sürekli başıma gelen şey. Hayat güzel müzel değil lan. Ya da bana değil anasını satayım.
Her şey ergenlikle başladı. Hani şu özentilikten, sigaraya başlayıp havalı çocuk olma havaları, he çok havalı olduk anasını satayım. Eskiden hayatı umursamazdım. Lisede millet harıl harıl çalışırken, bunlar napıyo, ölecez işte ne varki derdim.
Sorun aslında hayatın boktanlaşması değil. Hayatı yaşamaya bir sebebimin olmaması. Gittikçe bu sebeplerin daha da azalması. Önce kadınlar, sonra onlarda bitti. Alkol? Zevk bile vermiyor artık. Uyuşturucu? Param yok.
Şuan öylesine yaşayan bir adamım. Bana dersiniz şimdi; o zaman git intihar et lan ne bu boş muhabbet? Sorunda o ölümden de korkuyorum.
Keşke 15 yaşında trafik kazasında ölseydim. Keşke...
Gittikçe hedeflerde artar sorumluluklarda artar başarılarda artar kaybettiklerinde artar bazı hedeflerine ulaşmışsındır belkide ama geriye baktığında hiçbirşey daha iyi olmamıştır başardıklarının bir kıymeti kalmaz başardıktan sonra başaramadıklarında içinde ukte kalır zaten.
her geçen gün iliklerime kadar hissettiğim durumdur.
hayallerin gittikçe küçülmesi, uzaklaşması hatta kaybolması demektir. çevrenin birden boşalmasıdır, sahi nereye gitti bunca arkadaşım demeye başlarsın kendi kendine. sen önem vermedikçe paraya, o önemini artırır hayatında.
başarısızlıklar biriktikçe özgüvenin de silinip gitmeye başlar.
çıkış yolu ararken de iyiden iyiye gömülürsün bu boktan bataklığa. her hamlen, daha da boklaştırır hayatını.
