yani doğru olabilir bence de ama hâlâ tadı var çok şükür. bir 5 sene önceki kadar olmasa da hâlâ tadı var. hayatın tadını çıkartmak lazım. gerçi 5 sene önce de bundan çok farklı şeyler yapmıyordum.
doymuşluk veya yaşlanmak ile ilgisi dışında türkiye gibi toplumsal ve ekonomik problemli ülke de yaşanıldığı içindir refah seviyesi yüksek ülkeler de hayat hala güzel.
2015'ten beri düşünülmüş bir gerçekmiş. hayattan tat almak lazım. sevmek lazım. görmek lazım. şimdi hayattan tat almamak epey normal bir durum buna göre.
"bu yazın geçen yaz gibi tat vermediği gerçeği" ile birlikte kalıbımı basarım.
bir dönem kaygılıydım, endişelerim vardı, belki az biraz yoğundum. ama haz alıyordum.
Maalesef evlilik gibi cicim ayalari bitince oluşan o his gibidir. Çok nadir evlilikler cicimli geçer hayatta onun gibidir. Baziniza piyonga çıkar bazıları ise hep aşağıdan gider...
çağımızın küresel psikolojik buhranı. hayattaki her şeyi, her kavramı tıpkı akıllı telefonlarımızın şarjları kadar hızlı bitirmemizden dolayı içinde bulunduğumuz acınası durum. 13 yaşındaki çocukla konuşuyorum, "ben mutsuzum" diyor. neden diyorsun, "zaten şanssız doğdum" ben diyor. elinde ipad, cebinde iphone. her şeyi görüp, her şeyi bildiklerini sanıyorlar. her şeye özeniyorlar. ama sonra kendi hallerini beğenmiyorlar. bunalıma giriyorlar. ya da girdiklerini sanıyorlar. bir şekilde hak etmedikleri bir psikolojik bedenin içindeler. insanlar hayattan sıkılmış. insanlar birbirlerinden sıkılmış. diğer canlılar bizden yüzyıllardır sıkılıyordur, eminim. gezegen bizden rahatsız. galaksimizi de rahatsız etmeye başladık gibi. sonumuz hayrola gibi salakça bir iyi niyet barındıran bir şey de demeyeceğim. çünkü, sonumuz fena bir şey olacak gibi.
Sevindirici olaydır. "Artık hiçbir şey tat vermiyor. sinemaya gidiyorum, kitap okuyorum, geziyorum, arkadaşlarımla vakit geçiriyorum ama artık mutluluk vermiyor bunlar" diyen arkadaş bence sevinmelidir. Çünkü hayatın insani cezbeden geçici güzelliği o kişiye artık bir anlam ifade etmez. Buna üzülmek yerine yaratılış amacını anlamaya başladığı için sevinmelidir.
nostalji fetişizmi insanlık tarihinde hep var olan bir olgudur. fakat son yıllardaki android telefonlar ve sosyal medya durumu haddinden fazla dramatik hale getirmiştir.
artık herkes birbirini kıskanır hale geldi, aman şunun yurt dışı fotoğrafını beğenmeyeyim de egosu tatmin olmasın düşünceleri haiz oldu.
her şey bir yana evlilikler ve güzel ilişkiler diye bir şey kalmadı. melek gibi gözüken insanlar bile sosyal alemde karşı cinsle kırıştırır oldu.
velhasıl kelam aile olgusu yıkılmaya yüz tuttu. üstelik bunlar daha başlangıç.
Her neslin geçmişi ozlemesi durumu , dedene sorsan gaz lamblariyla aydinlanan evleri , tv siz evin bol muhabetini diyecek, babana sorsan kasetcalarlari, trt tek kanalini diyecek, bize sorsan sokakta uzun esegi, yokluktan kozalaklari top yaparak oynamayi,lastik ayakkabilari diyecek, simdiki nesil ne isticek peki?
-eski android olmayan nokialari
-netlogu
-sohbet sitelerini
-internet kafeleri
Bende üyeyim bu kulübe. Gercekten 3 4 yıl öncesi mutluydum heyecan vardı. Sürekli sorgulamaktayım. Cevremi arkadaslarimi ailemi kendimi. Daha olmadım ama memur olsam veya surekli calistigim bir kurum olduğunda çok sıkıcı olacak hep ayni seyler ayni insanlar aynılıktan korkuyorum sözlük hatta en korktuğum şey.
Edit: sanırım bu süre zarfında hayatimiza giren insanlarda etkili( sevgili anlaminda degil her anlamda)
Okuyom.derslere girip cikiyorum.gidiyorum uyuyorum.uyanıyorum.günde en az 2 yeni insanla tanışıyorum.Ama bunun bana ne faydası var? Metroda insanların ne kadar mutsuz olduğunu görüyorum her gün.
sık sık düşündüğüm acıklı durum. 3-4 yıl öncesine kadar öğrencilik, müzik, sosyal etkinlikler vs ile tam olarak istediğim hayatı yaşadığımı düşünürken, şimdi iş-ev arasında gidip geliyorum, kendime vakit ayıramıyorum ve sürekli bu hayat kimin hayatı amına koyim sorusunu soruyorum kendime. işimiz gerçekten zor beyler.
sözlük, kitaplar, dışarısı, filmler, arkadaşlar hiçbiri tat vermiyor artık. yaşama amacımı kaybetmiş gibiyim. hayat eskiden sebepsiz güzeldi sanki ama şimdi hiçbir mutluluk yok.
