sözlük, kitaplar, dışarısı, filmler, arkadaşlar hiçbiri tat vermiyor artık. yaşama amacımı kaybetmiş gibiyim. hayat eskiden sebepsiz güzeldi sanki ama şimdi hiçbir mutluluk yok.
sık sık düşündüğüm acıklı durum. 3-4 yıl öncesine kadar öğrencilik, müzik, sosyal etkinlikler vs ile tam olarak istediğim hayatı yaşadığımı düşünürken, şimdi iş-ev arasında gidip geliyorum, kendime vakit ayıramıyorum ve sürekli bu hayat kimin hayatı amına koyim sorusunu soruyorum kendime. işimiz gerçekten zor beyler.
Okuyom.derslere girip cikiyorum.gidiyorum uyuyorum.uyanıyorum.günde en az 2 yeni insanla tanışıyorum.Ama bunun bana ne faydası var? Metroda insanların ne kadar mutsuz olduğunu görüyorum her gün.
"bu yazın geçen yaz gibi tat vermediği gerçeği" ile birlikte kalıbımı basarım.
bir dönem kaygılıydım, endişelerim vardı, belki az biraz yoğundum. ama haz alıyordum.
Bende üyeyim bu kulübe. Gercekten 3 4 yıl öncesi mutluydum heyecan vardı. Sürekli sorgulamaktayım. Cevremi arkadaslarimi ailemi kendimi. Daha olmadım ama memur olsam veya surekli calistigim bir kurum olduğunda çok sıkıcı olacak hep ayni seyler ayni insanlar aynılıktan korkuyorum sözlük hatta en korktuğum şey.
Edit: sanırım bu süre zarfında hayatimiza giren insanlarda etkili( sevgili anlaminda degil her anlamda)
Sevindirici olaydır. "Artık hiçbir şey tat vermiyor. sinemaya gidiyorum, kitap okuyorum, geziyorum, arkadaşlarımla vakit geçiriyorum ama artık mutluluk vermiyor bunlar" diyen arkadaş bence sevinmelidir. Çünkü hayatın insani cezbeden geçici güzelliği o kişiye artık bir anlam ifade etmez. Buna üzülmek yerine yaratılış amacını anlamaya başladığı için sevinmelidir.
