gercekten olaganustu bir olgudur. bir gece once yerin dibinde, batmis hissederken; bir sonraki gun gule oynaya guller acmis her yerde bir ruh halinde olabiliyorsunuz.tabi bunun tam terside gecerli. iste tam bu yuzden de hayat yasamaya degerdir.cunku her zaman suprizlere gebedir.
hayatın sürprizleriyle başa çıkmanın zorluğu daha bir katmerlenir böyle anlarda.insanın vicdanını devre dışı bırakabiliyor tabii.aklı mı kılavuz edinesin,salt duygularını mı,şaşırıp,yalpalaman olağan.kaybettirdiklerini borçlu değil yalnızca sana.hak etmediğini düşündüğün şeyleri yaşamanın da bedelini ödemeli.
Bir zamanlar 4 Oğlu olan bir adam varmış. Çocuklarının çok erken karar vermemeleri ve önyargılı olmamaları için onları bu konuda eğitmek istemiş. Böylece her birini uzak bir yerde duran Ağacın yanına gidip ona bakmalarını istemiş. ilk oğlu Kışın gitmiş, ikincisi ilkbahar, üçüncüsü yazın ve sonuncusu sonbaharda.... Geri döndüklerinde hepsini bir araya çağırmış ve neler gördüklerini sormuş. ilk Oğlu Ağacın çok çirkin, yaşlı ve kupkuru olduğunu söylemiş. ikinci oğlu Hayır yeşillikle doluydu ve canlıydı demiş. Üçüncü oğlu başka fikirdeymiş... Çiçekleri vardı ve kokusuyla görüntüsüyle o kadar muhteşemdi ki daha önce hiç böyle bir şey görmemiş... Sonuncu Oğlu hepsinin haksız olduğunu ve ağacın meyvelerle dolu, canlı ve hayat dolu olduğunu belirtmiş. Yaşlı Adam Oğullarına hepsinin haklı olduğunu söyledi.Çünkü hepsi farklı mevsimlerde ağacı görmeye gitmişti.Onlara bir Ağacı veya bir insanı kısa bir süre veya bir mevsim tanıdıktan sonra yargılayamayacaklarını anlatmaya çalıştı. Ya da neye sahip olup olmadıklarını ..... Gerçekleri ancak sonunda 4 mevsimi gördükten sonra görürsünüz. Eğer kışın vazgeçersen, ilkbaharın nimetinden olursun, Yazın Güzelliğinden ve Sonbaharın bütünlüğünden de... Bir mevsimin acısının, diğer güzel mevsimleri parçalamasına izin vermeyin. Hayatınızı bir mevsim yüzünden yargılamayın.... Çünkü Hayat, mevsimler gibi değişkendir, her kışın bir baharı vardır..
Zamanın nasıl geçtiğinin ne kadar farkındayız? Ve ne kadar anlayabiliyoruz değişen zamanla birlikte değişen önceliklerimizi. Ya da değişmeden aynı kalan önceliklerimiz var mı? Yoksa bu bana has bir şey mi? O kadar yer ve mekân değiştirmenin, koca bir deprem yaşayıp aylarca orda burada sürünmenin, 12 yıllık öğretim hayatım boyunca 10 tane okul değiştirmenin üzerimdeki etkisi mi bu? Geçmişte değer verdiğim hiçbir şeyi unutmamak bana has bir şey mi ki? Yani her seferinde eski dostlar tarafında unutmakla ithamda bulunulan ben, esasında gerçek unutulan mı oldum? Ve esas unutmayan ben miyim şimdi?
Bir düşünmekte fayda vardır elbette fakat hangimiz durup da ben önceden kiminle ne yapıyordum, şimdi kiminle ne yapmaktayım diyoruz? Hadi unuttuk diyelim bir sebeple, bu unutmanın nedenini hatırlayanınız var mı aranızda? az çok vardır ya da yoktur muhtemelen. ama bir unutulmanın sebebini biliyorum ben. Güzelce, hoşgörülü olarak, anlayışın en dibinde gezinerek belli bir süre birçok tavrına katlanmanın sebep olduğu bir unutulma bu, bunu fark ediyorum.
bunu ne diye yazıyorum onu da bilmiyorum ya neyse özetle, değişiyor her şey hayatta, eldekilerin kıymetini bilmeli.
