işten gelince vurup kafayı yatarım genelde. bu ara spor ağır geldiği için uyanamıyorum. bizimkiler de kıyamıyor sabah kadar uyumamı istiyor. ama gelgelelim gece uyanıp sabahlıyorum işe gidene kadar.
art arda gelen olumsuz olaylar sonucu vuku bulandır.
ters yola girmişim ve dönüşü yok gibi. Nereye gider bu yol bilgim yok. Destek olacak bir kişi yok. Engel istemediğim kadar çok. Her yer ilerledikçe daha da karanlıklaşıyor. Varlıkla yokluk arası gidip geliyorum.
Hayat ne garip. Tam her şey düzeldi yolunda derken bir anda boka sarıyor. Sanırım evrenin bir yasasından dolayı bu durum oluyor: entropi(düzensizlik). Hiçbir şey iyiye gitmezken iyi şeyler beklentisi içerisinde olmak saçma. Mutluluklar kısa, üzüntüler uzun; sevinçler az, dertler çok; iyi kişiler az, kötü kişiler çok.
Şu hayattaki tek tesellim ölecek olmam. Zaten garip garip rüyalar görüyorum ve tabirlere bakınca hep ecelinizin yaklaştı tarzı şeyler çıkıyor. Hazır değilim tabi öleme, bekliyorum sadece. Daha fazla günaha girmeden gitsem iyi olur aslında.
insanı isyan noktasına getiren hadisedir. haa isyan etmek işe yarar mı? yaramaz... olsa olsa olan öfkenizi artırır. sataştıkça sataşası gelir insanın... ona, buna ,herkese... böyle hissedilen durumlarda yapılacak en iyi şey ise; biraz uyumaktır. çok basit gibi görünebilir ama uyku ve zaman her şeyin ilacıdır. her şeyin...
