bir sabah saatiniz çalar kalkar hazırlanırsınız.gider kahvaltıyı hazırlar, yanlızlığı hissetmemek için müzik açar kahvaltınızı yaparsınız. sonra işe gider insanlarla en fazla bir günaydın muhabbeti yapar, işinizle meşgul olursunuz. saat beş olunca işten çıkar anne ve babanızın haftalık rütun mezar ziyaretini edersiniz. tekrar eve gider yemek hazırlar yersiniz ve daha sonra evdeki suküt ve hafif karanlık sizi tevekküle daldırır.o an hayatın ne denli boş bir şey olduğunu anlar ağlarsınız...
akşam ezanı sesi kulağınızı doldurur sonra...sizde serar seccadeyi secdeye kapanır ve sadece ağlarsınız...
hayatın ne anlama geldiğini düşündüğümüz fakat içinden çıkamadığımız anlardır. bu anlarda yıldızlara bakmak efkarlandırır tevekküle daldırır. zira yıldızlara bakarsanız ucunu göremediğiniz bir boşluk görürsünüz. ve sonra kendinize bakar acizliğinizi fark edersiniz.
hayatın boş olduğu hissine kapınıldığı anlarda sonradan üretilmiş bir sorudur ve cevap genellikle yöre halkının dini inancıdır. işte ahiret cennet cehennem v.s.
bir yakınını kaybedince insan hemen bu sorular gelir aklına. hiç değişmez bu sorular. çünkü insanın doğasında vardır ölüm ve yaratılış soruları. Akla gelen bu sorular hiç bir zaman tükenmez. Başarısız anlarda, kötü durumlarda sorular soruları da eklersek bu hayatın anlamı nedir üstadlar dedirtir insana.
sevdiğinizi gömdüğünüz ve kabristandan arabaya binerek uzaklaştığınız andır.
ne arabası, nereye gidiyorum, kalbimi gömdüm, neden o?
sor sor bitmez sorgularınız.
aylar sonra hayat b*ktanla final bulur.
sonuç; ilaçla tedaviye gidene kadar süren bir süreç.
geçer mi? hayır.
çok enteresan yerlerde olan anlardır. bazen bir halı sahada bazen televizyon izlerken bazen yatakta yatmış tavanı incelerken. daha da enteresanı hüzünlenip yaptığınız işi bırakmaktır.
- abi noldu sakatlandın mı
- ayağım ağrıyor siz oynayın.
açlıktan ölmekte olan bir bebeği izlerken, veya tecavüz mağduru bir kızın intihar haberini okurken, ya da savaşlar, bombalarla parçalanan insanları görürken, yaygın hastalıklar insanları telef ederken, bu nasıl düzen, bu nasıl bir sınav, nasıl bir dünya denip ardından gelen sorgulamadır.
üniversitede ilk(3. sınıfta) kaldığım dersi öğrendikten sonra yaşadığım an'idi.benim burada ne işim var? demiştim insanlar dışarda bambaşka hayatlar yaşıyor.altlarında son model arabalar yanlarında paranın mıknatıs etkisine kapılan kızlar günler onlar için hiç bitmiyor.onu geç şansa bak ki kimisi Bill Gates ile akraba kimisi mark zuckerberg kimisi Steve Jobs ile akraba doğuştan şanslı yahut buda değil.zengin uçuk servet sahibi değil fakat adam Vegasta doğmuş New Yorkta,londrada,pariste,osloda doğmuş buralarında kötü yaşayan insanları yokmu?var hemde çok fakat orta halli bir durumdaysa hayatın merkezinde keyifle yaşayıp gidiyorlar.tabi bi yandanda afrika,hindistan çin gibi kötü örnekler yok mu? oda var hatta daha fazlası var ama insan iyiyi düşünmek istiyor ya kötüyle karşılaştırmıyosun bu durumda kendini,hemen aklına şanslı bebeler diye getiriyorsun.işte tam o anda hayattan soğuyup kendini değişik düşüncelerle sorgulamaya devam ediyorsun.ama merak etme bi süre sonra geçip gidiyor.aralıklarla uğruyor sana bu sorgulayıcı ama hepsi geçiyor.
Afrikada milyonlarca insan açlık sınırında yaşarken
Avrupanın, Amerikanın obezlik derdiyle uğraşmasını gösteren haberler.
Bilim adamlarına göre dünyada yaklaşık 100 milyar insan yaşamış. 100 Milyar doğum ve 100 milyar ölüm. Ne muazzam bir rakam. Boru değil bu, dile kolay yüz milyar. istatistikler de hayatın anlamını sorgulatır.
bulunduğun noktada herkesin gıpta ettiği bir insanken sahip olunan hiçbir şeyin insanı mutlu etmediği anlardır. belki ne istediğini en çok bildiğin ama geri dönüşü olmadığın noktalardır.
