evet hayat gerçekten anlamsız. yaşıyoruz ama neye ve kime yaşıyoruz. kendimize gibi sesler duyuyorum, sol omzumdan geliyor ses. şu an bu yazıyı yazarken yarın yazamayabilirim. hatta şu an yazım yarım kalıp hiç yayınlanmayabilir de. bu anlamsızığın içinde anlam çıkarmaya çalışırken insanoğlu neler ile karşılaşır neler. aslında fazla tecrübeye de gerek yok hayatta. dost mu arıyorsunuz ya da kimlerin dost olduğunu merak mı ediyorsunuz? düştüğünüz kaybettiğiniz anlar vardır, işte o anlarda kimler vardır yanınızda veya kimlerin yanında olmak istersiniz. tek anlam çıkarmaya çalıştığım nokta bu iken, bu konuda bile bir anlamsızlığa saplanıyorum. hayat anlamsız diye bir karar veriyorum. çünkü biz yaşarken anlam bulmuyor. ancak ve ancak biz buradan ayrıldıktan sonra anlam buluyor. yüzyıllar sonra bile adından söz ettirebilen şahsiyetler acaba anlamı bulmuşlar mı idi? ya da onlar da kendilerinden sonra mı anlama kavuştular, hayatın anlamını sonda mı buldular. ama asıl anlamsızlık şu ki; bugün var iken ve yarın yok olabilecek iken hala sonu aklımıza getiremediğimizdir. işte bu sebepten hayat anlamsızdır. çünkü sonucu bile belli iken hala boş çırpınışlar. ne zaman ki sonu anlarız işte o zaman hayat da anlama kavuşur.
hayatının içindeki bir sürü hayalin gerçekleştikten sonra anlam kazanacağına inandığın ama gerçekleştiğindede kendini anlamsızlık denizinde boğulmakta hissettiğin durumdur.
ara sıra ev arkadaşımla üzerinde kafa yorduğumuz konudur. dünyevi zevklerin geçici olduğunun farkına vardığımız dakikalar içimiz bir hoş olur pişmanlıkla dolar. o zaman hayat gerçekten anlamsız gelir işte ve ne yapacağına karar veremezsin. kendimi ibadete mi adasam yoksa amaaaan böyle gelmiş böyle gider satarım anasını bu dünyanın zihniyetiyle mi devam etsem bocalaması yaşarsın.
- kızım yarın sınav var napçaz yaaaaaa
+ amaaan boş işler bunlar takma kafana
- dooru valla amaan banane beee
/ (iç ses) uffff en zaman yatacak bu kız ya yatsa da şu sınava çalışsam. bu sefer de geçemezsem hayat işte o zaman anlamsız olacak. babam kesin keser harçlığımı... offf o ayakkabıları almam lazım.
- senin uykun yok mu canım geç oldu?
+ ???
Var olmakla yok olmak arasindaki ince cizgi uzerindeysen....Hayata dair bir amacin olmadan yol almak uzereysen
Farkinda olmadan kirdigin insanlarin degerini anlamak uzereysen....Elinden kacan firsatlarin bir daha gelmeyecegini dusunmek uzereysen....Gecenin gunduze karistigi vakitlerde birinin adini sayiklamak uzereysen
Heyecanla mutlulugun karistigi anlarda ona sarilmak uzereysen.....Kosullar her ne olursa olsun yasanmasi gerekenleri bir kenara atmak uzereysen....Yokluktan var etmenin ne demek oldugunu cozmek uzereysen....Bir saniyenin kiymetini anlamak icin yillarini kaybetmek uzereysen....Seni su an her ne durduruyorsa halen vakit harcamak uzereysen, Korkuyorsan
Cesaretin yoksa Umutlarin yoksa Hayallerin yoksa Amacin yoksa Yasamanin da bir anlami yok...
iki uca götürür insanı bunun farkına varmak. bazen hayatın ne kadar anlamsız olduğunu görüp öldürmeyi düşünürsünüz kendinizi, bazen de yine aynı şeyi görüp nasılsa bir anlamı yok diye deli gibi yaşamaya başlarsınız. kabul edilmesi en zor olan mutlaklıktır, o yüzden insanların büyük çoğunluğu dinlerde bulur aradığını. hayatın anlamsızlığını farkeden insan öznel anlamlar yaratır,**** hayatını bunlar için yaşamaya başlar. ama ne kadar çırpınırsa o kadar batar, yarattığı anlamların sonluluğu her defasında umudunu kırar. ama hayatın anlamsızlığını bir kere sezdiyseniz geri dönüş yoktur, once you know you can never go back durumudur. halbuki cehalet öyle midir, düpedüz mutluluktur.
bazen her aldığın nefesle anlam kazanırken, bazen aldığın her nefeste lanet edersin hayata. ne kadar sorgularsan hayatın anlamsızlığını o kadar anlamsızlaşır. ya hayatı kaile almayacaksın yada kendini. başka türlü çıkamazsın işin içinden.
yok mudur beyni geçici olarak servis dışı bırakabilmek? geçsin zaman. programsızlaşan ve hiçbir şey yapmadan meşguliyet dolan hayatı bir süreliğine rafa kaldırmak, ne güzel olurdu. uyandığında her şey yerli yerinde ve sen bütün sıkıntılardan sıyrılmış. eğer ki anlam veremiyorsan hayata ve sadece oyalanıyorsan, galiba bu tek çözüm.
uyku, yeme-içme, çalışma of vs. vs. hiçbir şeyin vakti yok. sigara dumanlarından oluşan bulutların üzerinde soluyorum zorlanarak, yaşıyorum saçmalayarak. oksijen tüpü insin diyorum yanıbaşıma biraz normale döndürecekse beni ya da iniversin tepeme kapasın gözlerimi, kessin kıpırdanışlarımı. yorgunluğun verdiği bir sinir, dağınık düşünceler, ne yapmak istediğini ve ne yapmaya çalıştığını bilmemek, tavsiyelerin hiçbir boka yaramadığını anlamak, yinelenmek, çaresiz kalmak. bitsin. bitsin.
fark edildiğinde feci halde can sıkan gerçektir hayatın anlamsızlığı ve fark edilmesi ise sorgulayan bir birey olunduğunun göstergesidir. çok düşünmek ve olayları irdelemenin sonucunda kafanızda milyon tane daha sorgunun oluşmasına neden olur hayatın anlamsızlığı. bir kez fark ettiyseniz bunu yandınız demektir, zira artık ne kendinizi oyalamak için icat ettiğiniz kavramlar ne de yaşamak için gerçekleştirdiğiniz eylemler gerekli gelmeyecektir. özetle, hayatın anlamsızlığı; beyninizi kemiren ve tüm gerçekliğiyle gözünüzün önünde duran somutlaşmış bir farkındalık durumudur. görüldüğü üzere düşünmek ve sorgulamak her zaman fayda sağlamamaktadır.
insan hayatının belirli evrelerden oluştuğunu düşünürsek çokta saçma olmayan bir cümledir. öyle ki;
doğuyoruz, bebeklik evresi.altımızdan pisliğimizi alırlar, beslerler, uyuturlar bizimle hayatına anlam katan anne babalarımız henüz biz hayatımıza bir anlam yükleyemezken.hayat monotonluğu tam bu dönemde başlar.karnın aç ağla, altını pislet ağla, gazın var ağla.
büyüyoruz, çocukluk evresi. okula başlarsın daha hayatını anlamladıramamışken, ama mutlusundur. seni üzecek fazla birşey yoktur. eve gelirsin, okula gidersin, yemek yersin, oyun oynarsın. hayat hala monotondur.
hayatımıza sınavlar, ergenlik, üniversite heyecanı giriyor ama hala hayat monoton.
evleniyoruz, orta yaş evresi. evleniriz. sevdiğimiz kadınla ya da erkekle evlendiysek ne mutlu bize.çoluk çocuk, ekmek parası derdi, çocuklara iyi bir eğitim, iyi bir hayat. monoton, monoton, monoton.
yaşlanıyoruz. torunlar en büyük mutluluğumuz olmuş.
ölüyoruz hayata ne bıraktım hesabı yaparak.
yok hayat bu kadar sıkıcı değil. her ne kadar milyonlarca insanın hayalleri ortak olsada hayatı anlamlı kılacak birçok şey var, eğer çaba harcıyorsak.
geçenlerde fırtınalı hava hakimdi buralarda. rüzgar, rüzgar... bir binanın kenarı boyunca yürürken, bir adım öteme pencere kenarından kopmuş mermer parçası düştü. bir adım ileride olsaydım muhtemelen kafama gelecek olan mermer parçası. hayat ve ölüm arasındaki bir adım. buna benzer hatta çok daha kötü şeyler gelebiliyor insanların başına. durup düşünüyorsun. ''bu mu yani? günlük koşuşturma sırasında kızdığım, bozulduğum, dert ettiğim, canımı sıktığım onca şey... ve kafaya gelen bir parça mermer'' işte ozaman pek çok anlamsızlaşıyor. fakat şu da var ki hayatı anlamsızlaştıran yine de insanın kendisi. sen yaşamayı beceremeyip anlamlandıramıyorsan hayatın ne suçu var.
her şeyin sonu olmasından belki. insanlar birçok şeye heves ediyor ve ulaştıkları zaman her şey çok güzel olacakmış gibi geliyor herkese. ama ulaşınca değeri gidiyor. çok iyi dostluklarla anlam yüklmeye çalışıyorsun, sonra görüyorsun ki dostluklarda da seni rahatsız edebilecek birçok şey var, kendini yalnız hissediyorsun. en saf duygu diye tanımlanan aşkla anlam bulur belki deyip bekliyorsun, ya istediğin şekilde olmuyor ya da olsa bile, onun da bir sonunun olacağı aklına geldiğinde tekrar anlamsız geliyor her şey. siz bitirmeseniz bile ölüm bitirir. ya o önce gider ya sen. hayatın anlamsızlğı yalnızlıktan. hepimiz aslında yalnızız.
hayatı anlamaya çalışmak ile alakalıdır. demek ki hayatı sorgulamaya başlanmış ve onun anlamsız olduğu kanısına varılmıştır. sanırım ki her insanın hayatında en az bir kere yaşadığı ' farkındalık ' anı denebilecek anlardan biridir. bazen insanı üstünde sorgulamaya iter bazen de ' ne kadar yaşayacağız ki zaten? şu günlerin tadını çıkarmak lazım. ' dedirtir. ' ne için bu kadar çabalıyorum, zaten sonunda ölmeyecek miyim? ' desek de zaman zaman, hayatı anlamsız bulsak da yine ona sıkı sıkıya bağlı olmamız, insanların ölmemek için ellerinden geleni yapmaya çalışmaları da aynı derecede anlamsız değil midir?
