... bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir, her şey de bambaşka gelişebilir miydi? evet, bunun hayatımın en mutlu anı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu.
bir insan bir cümleden bu kadar etkilenir mi? evet, etkileniyormuş. masumiyet müzesinden aklımda kalan bir kaç cümleden biridir. okurken ister istemez korktum ileride böyle düşüneceğim bir duruma gelir miyim diye. karamsarlığa düşürüyor insanı, çok da takılmamak lazım galiba.
gerçekten iyi bir, roman ilk cümlesi.*
tek cümleyle dahi düşündürebildikleri oldukça fazla.
orhan pamuk'un kaleminin kuvvetli oluşunun bir diğer göstergesi. en önemlisi için;
sevgiliniz sırtı size dönük bir halde camdan dışarıyı seyrediyordur, siz yerinizden kalkar ve sevgilinize sırtı size dönük olduğu halde sarılarak kulağına onu sevdiğinizi söylersiniz sonra sevgiliniz yüzünü size döner ve biraz açılsana der sizde neden dersiniz, o biraz açılsana diye tekrarlar. geriye doğru bir iki adım atarsınız sonra sevgiliniz gözlerini gözlerinize dikerek birkaç saniye size bakar ve gülümser ve üstündeki t-sörtü tek hamlede çıkararak yere atar sonra deli gibi öpüşmeye başlarsınız. aradan birkaç hafta geçer ve sizden ayrılır sonra bu başlığı günlerce tekrarlarsınız.
orhan pamuk tümcesi.bil abi bil diyesi gelir insanın.bak bende bilmiyordum ama biliyorum artık.öyle içten sarıldı ki o gün onu hiç bırakasım gelmedi ve evet hayatımın en mutlu anıydı ve ben biliyordum.bir de otobüste omuzuma başını koyacak zannettim bir an yanılmışım.**
merak uyandırmasından mütevellit, orhan pamuk'un masumiyet müzesi için seçtiği başlangıç cümlesi.
insan kendini bulur aslında şu beş kelimede; devamında gelecek olan sözlerde kendinden izler aradığı için okumaya devam eder.
belki en mutlu an demek çok iddialı olabilir ama geri dönüp bakıldığında, birçok insanın hayatında o sırada kıymeti bilinemeyen an'ların çetelesi tutulur kuytularda.
insanın ömründe yaşanmış güzel andır.. yaşamış bitmiştir kıymetini farkedersin ama geçmiş günlerdir.. orhan pamuk çok güzel söylemiş romanın başlangıcında.
hayatının en mutsuz anı olduğunu düşündüğün bir an kurulur ancak böyle cümle; ki değildir muhtemelen hayat daha iyilerini göstereceği gibi daha kötülerini de gözüne gözüne sokacaktır insanın.
masumiyet müzesinin en can alıcı cümlesi, okuyan herkesi düşünmeye sevkeder. acaba benim hayatımın en mutlu anı neydi diye . bulamazsınız ama. mutlulukları sıralamak zordur. hiç bir an için "en mutlusu buydu işte" diyesiniz gelmez.çünkü nedense hep eminsinizdir, "daha güzel günlerim de olacak" , ama olmaz. hayat böyle acımasızdır işte, ve tam da yukarıda bahsedilen "daha mutlu anlarım olacak" sanısı yüzünden o anınızın hayatınızın en mutlu anı olduğunun hiç bir zaman farkına varmazsınız zaten.
masumiyet müzesini okuduktan sonra bende buldum o en mutlu anımı dedim. o andan sonra hep daha mutlu anlar yaşadım yada o an o en mutlu anımın izini silmek için mutlu anlar yarattım kendime. hayatımın en mutlu anıymış bilmiyorum.
bir şeye cesaret edip onun bütün sonuçlarına katlanıp kendimizden emin bir şekilde gerçekleştirdiğimiz anlar ve sonralarıdır. bu anlar lanet olasıca acınası berbat hayatlarımızın en mutlu, en önemli anlarıdır. çünkü sadece o anda özgüvenle dolarsınız, gerçekte kim olduğunuzu hissedersiniz.
Geçen sene, akşam balkonda annemle çiğdem yemek hayatımın en mutlu anıymış bilmiyordum. Şimdi ben anne oluyorum ve yapayalnızım. Anneme dediğim üff için bile deli gibi pişmanım.
