yaşanılan karmaşalar, kendi tabirimizle; düzensizliğimizin getirdiği sorunları çözmek için ettiğimiz bir yemin. kendi kendimize serzenişimiz. aslında en büyük zararı kendimize biz vermez miyiz? en çok kendimizi biz üzmez miyiz? ya da bazen bizi üzen, kendimize olan değilde, bize olan şeye sevdiklerimizin ne kadar üzüleceği değil midir?
korkmaz mıyız güvenleri zedelemekten, yaşadığımız karmaşayı da acıyı da elimizin tersiyle itip sadece annemizi düşünmez miyiz biz? peki ya ben ne olacağım deriz bazen? benim yaşadıklarım, ne için bu karmaşaya girdim ki? mutlu oldum mu bunları yaşarken? evet. peki ya sonucu neden yıktı beni. neden hayatımın yönünü değiştirmeye karar verecek kadar yıprandım. mutlu olmakta mı yıpratır insanı? bilmiyorum diyeceksiniz. hayır biliyoruz, biz çoğu zaman mutluluğumuzun bedelini ödüyoruz. para değil bahsettiğim. acı.
aşık oluyoruz, çok aşık oluyoruz. mutlu oluyoruz, deli gibi mutlu oluyoruz. uçuyoruz. sonra? güm! sadece aşk değil, eğleniyoruz ve aslında yapmamız gerekenleri yapmıyoruz. neden? neden yapmamız gerekenler var? yapmamız gereken ne? okumak, çalışmak. ne olacak bunları yapınca. daha fazla para kazanıp, gençliğimizi heba ettiğimize üzülmeyeceğiz. bazende yapmıyoruz bunları, yapmak zorunda olduklarımızı, bazende mutlu olalım, istediklerimizi yapalım diyoruz. sonunda neden üzülüyoruz, belki başarısızlık için, çoğunlukla kazanamadığımız için.
önemli olan tek şey yapmamız gerekenler, önemli olan düzene boyun eğmek. yaşamıyoruz biz, ya yapmak zorunda olduklarımızı yapıyoruz ya da yapmayıp acı çekiyoruz. iyilik yapmak için bile bazen düzeni aksatıyoruz. evet onların düzenini aksatıyoruz, çünkü biz burada olmak, bunları yapmak istemiyoruz. buna zorundayız. bir canı kurtarıyoruz mesela. mesela, mesela bir kedi. ufak. elimiz kadar. belki daha ufak. yaşatıyoruz onu. bunu yaparken işlerimizi aksatıyoruz, belki bulaşık yıkamıyoruz, belki uyuyamadığımız için işe gitmiyoruz. sonuç mu? kedi yalıyor ama yine bize acı var. yaşatmaktan bile tat alamıyoruz. çünkü bulaşıkları yıkamadık.
her yerde acı var! neden? çünkü biz lanet olası bulaşıkları yıkamadık. iyi bir şeyler yaptık. bu yüzden kahrolası düzen bize acı çektirecek.
hiçbir şeyi düzene sokamazsın, çünkü bu dünya yalandır. tam düzelttim dersin, olmaz. şu bitsin rahatım dersin, bitmez. bitse de bitmez anlatabiliyormuyum.. bitmez.
düzen düzmekten mi geliyor yoksa ''onur'' a evrilen ingilizce ''honor'' gibi yabancı uyruklu olmak gibi bir teşebbüsle dizayn (designe)kelimesinden mi sıyrılıp türkleşti, hep aklımı karıştırır. düzen, dünyevi formların insan aklının tasarrufuna sunulmasıdır. o akıl alır,''şeyi'' eşya haline getirir. ama bunu yaparken de o şeyin aslını deforme etmeyi, düzen olgusunun ifa edilmesi realitesine gerekçe sayar. doğallığını koruyan hiçbir şey düzen mefhumunun öngördüğü parametrelere uygun sayılmaz. karmaşa naturalken düzen rasyodur.
mesela aşk doğal bir eğilim, evlilik rasyonal bir harekettir. doğal hayatta evlilik olmaz. iki hayvan ilişkisinin meydana getrdiği akrabalıkta dünürlük söz konusu değildir. aşk natural bir süreçtir; fakat evlilik o aşkın nihayeti, vuslatı zannedilir. oysa doğal olan hiçbir hadisenin nihayeti, the end i söz konusu olamaz. aşk belirli bir düşünce ve muhakeme sürecinden sonra gerçekleşmesine karar verilebilen bir durum olmadığı için doğallığını, aklın dahline kadar korur. mesela evlilik neden rasyonal bir harekettir? çünkü evlenirken işin içine aklın hesap edeceği konular; iş-güç, gelir, ev, tarafların ailevi özellikleri gibi şeyler girer. oysa aşkın hakim olduğu evrede bunlardan hiçbiri konu edilmez.
düzen, neyi düzenlediğinle ilgili değil neyi düzen dışı bir hal içinde gördüğünle ilgilidir. bir şeyi düzene sokmaya kalkarken aslında onu, düzen olduğunu düşündüğün kalıbın içine sokarsın.
4. murat nefi' yi, karizma çizen hicivlerden dolayı düzene sokmak için tehdit ederken, nefi de bu hicivleri aslında düzen haline gelimişçarpıklıkları bozmak, ahlakın doğal mecrasına kayması için yaptığını söylemişti. ikisinde de bir düzensizlik eğilimi vardı fakat vicdanın puan vereceği tavır nefi'ninkiydi.
