hayatı pişmanlıkla dolu kişi söylemi. Doğru şeyleri yapmış olmanın pişmanlığıyla.. Keşke diyorum, yanlışlar yaparak yanlışlarıma pişman olsaydım..
Yanlışlar da yaptım.. Ama hiçbirine, yaptığım doğrulardan pişmanlık duyduğum kadar pişmanlık duymuyorum..
Size bir sır vereyim, saklayın bunu:
Bir insan sürekli gitmekten bahsederse sonunda gider.. Geri dönse bile mutlaka yine gider.. Ta ki hiç dönmeyeceği gidişine kadar.. Biliyorum.. Çünkü ben hep gittim.. Hep gitmekten bahseden arkadaşlarım da gittiler.. Dünyanın öbür ucuna kadar gittim.. Uzun yıllar hep ailemden uzakta yaşadım.. Her defasında geri döndüm ama geri dönmekten hiç mutlu olmadım.. Konu hiçbir zaman ailem, arkadaşlarım, iş yerlerim olmadı.. Konu, benim hiçbir yere ait olamayacak kadar gitmiş olmamla ilgiliydi..
sözlüğü bir ”yer” olarak kabul edersek, en uzun dayanabildiğim yer oldu.. Yazmayı bu kadar seveceğimi hiç düşünmemiştim.. Ama yazacak çok şeyim varmış.. Yazmalıymışım.. Bu defa tutunmayı deniyorum.. Burada kalabileceğime kendimi ikna etmeye çalışıyor, ama bu konuda son zamanlarda çok zorlanıyorum.. Defalarca gitmekten bahsettiğime göre, sanırım gitme zamanım yaklaşıyor.. Kendimi durdurmaya çalışıyorum.. Çünkü beni sevdiğinizi biliyorum.. Ama ben hep beni sevenleri bırakıp gittim.. Anlaşılmadığım için hep gitmek zorunda hissettim.. Bu defa gerçekten bir yerde kalmayı deniyorum.. Ama bazılarınız beni bırakıp gitmeye çok zorluyor.. Kendimi suçlayacak bir şey bulamadığımda, haklı olduğumdan emin olduğumda kalamıyorum.. Çok istesem de.. Yani ne olacak bilmiyorum.. Sadece içimi dökmek istedim.. Beni anlamanıza ihtiyaç duyduğumdan belki.. Bilmiyorum..
insanın sevdiği yerleri ve insanları terk etmek zorunda kalması kadar acı bir şey yok.. Onlar öldüğünde uçakla bile cenazelerine yetişemeyeceğiniz kadar uzaklara gitmek, sadece insanın kendisini cezalandırmasıdır.. Hem de hiç işlemediği suçlardan dolayı.. Bu yüzden hayatım boyunca hep acıyacağım..
Çünkü doğrularım, pişmanlıklarıma dönüşen yanlışlarıma dönüştüler.. Hiç beklenmedik bir biçimde..
