ansızın hasıl olan bir duygu bu. insanın elini ayağını işten kesen bir düşüncenin devamında 'artık nasılsa bir çıkar yol bulamayacağım' demenin sözsüz halini yaşar insan yüreğinde. oturup duvara bakarsın uzun uzun. geçer mi dersin düşününce. şiir okumalı insan böyle zamanlarda ya da en sevdiği bir kitaptan en yüreğine dokunan birkaç satırı ezberlemeli. zor zamanlarında hatırına düşerse kurtarır kendini belki bu gaflet anından. sildirmeli belki de zihindeki oldurulamaz düşünceleri. oldurulmazsa eğer neden yer kaplasındır ki?
hayat içinde devam eden süren ve birgün değişmeyen bir şey var mıdır hem?
