sokağımızda bulunan ve yıllardır bana devamlı havlayan, benimse devamlı hoştla kovaladığım köpeklerden bıkma noktasına gelmiştim ki; bir sabah kafalarına hafifçe vurarak sevmiş bulundum. o günden sonra, her sabah beni durağa veya gideceğim yere kadar götürüp, yanımdan geçen her arabaya ya da görüntüsünü beğenmedikleri her kişiye havladılar. ne yaptıysam peşimi bırakmadılar. oysa ki benim bu köpeklere ne yemek, ne de bir kere su vermişliğim vardır. hiç bir beklentileri olmadan beni koruyan ve kollayan bu köpekler beni çok etkilediler. içimden dedim ki; demek ki bu dünyada karşılıksız iyilik yapabilen canlılar da var. demek ki; hayatta yaşanılabilir güzellikler de var.
hayat çekilmez hale geliyor, giderek daha derine düşüyorken uzatılan bir el gibi gerçekleşen küçük ama fazileti büyük olaylardır. örnek vermek gerekirse, kötü geçen bir sınavdan iyi bir notun alındığının haberinin gelmesi.**
