Evinin penceresinden ve sosyal medya hesaplarından dışarıdaki mutlu ya da mutlu gibi görünen toplumu izlemektir.
aralarına karışamamaktır.Büyük bir hevesle başladıgın her sosyallesme çabasının ardından eninde sonunda çakılacağını bilmektir.
Hayatı yakalayamamak diğer insanların hızına yetişememektir.
bugünlerde daha bir sert esiyor sanki rüzgar. daha bir sert yağıyor sanki yağmur. karanlık bir odada, yapabileceğim tek şey öylesine uyumak. daha iyisi var mı, bilmiyorum. aramıyorum da işin tuhafı. yapraklar ağaca veda etti...
Hayatta mutsuz olmanıza neden olur. Çünkü zamanı, hayatı, başkalarını yakalamak hatta geçmek istersiniz. Okulda başarılı ol, aktif ol, popüler ol, çevrende itibarlı ol, en güzel kız veya en yakışıklı erkekle evlen, sınavlarda başarılı ol, iyi bir ev, araba ve işin olsun, sağlıklı ol, tüm test kitaplarını çöz, her şeyi bil, tüm sosyal medya hesaplarında aktif ol, paylaş, beğen, söz edil. Hayatı doyuma ulaşarak yaşa. Böyle bir dünya yok maalesef. işte tüm bunları yapmaya çalışırken birden böyle bir durumun içinde olma durumudur.
O kadar hızlı bir hayat yaşıyoruz ki hep bir şeyi yetiştirme bitirme ya da bir şeyler koşarak yetişme toplantı gibi istanbulda durmadan gelen vapur sesleri ve ona koşan milyonlarca insan ne demek nasıl demek gerek bilmiyorum fakat biraz yavaş olun sakin o zaman etrafınızdaki güzellikleri farkedeceksiniz.
insanlar yakalamak için yaşamıyor.
günlük monotonluğun ve planın stabilleşmesi ile ayakta durmaya çalışıyoruz. sabah 8 akşam 6 eve gel akşam yemeği çocuklarla ilgilen gece eşle film izle uyu, ve ertesi gün yine aynısı.
robot gibi yaşıyoruz, içimizdeki hayaller varolmayan imkanlardan dolayı köreliyor. üstelik buda yetmezmiş gibi insanlar iş bulmak için her şeylerinden vazgeçiyor.
çünkü para denen illet bazı soyut kavramlardan bile daha üstün oldu, ne mutluluk arar olduk ne sevgi ne aşk, para da para.
yazık ediyoruz, bizi düşünen bekleyen insanlara.
25 yaşındayım, iki farklı ülke de geçti hayatım. Üç dille büyüdüm.
yaşanabilecek en iyi şartlar da yaşadım, gidilecek en güzel yerleri gördüm, o hayatın içine doğdum. Bir çaba sarfetmek zorunda kalmadım bunlar için.
Sonra diğer hayatım başladı, türkiye de. Bir apartman dairesin de yaşadım ilk defa, tüm şartlar değişti. Artik çalışmam gerekti, çaba sarfetmem gerekti iyi bir hayat yaşayabilmek için.
Ve biliyor musunuz eski hayatım ve şimdi ki hayatım arasında benim için hiç bir fark yok.
Hep kendimi aradım ben, fazlası varken de ben kendimi eksik hissettim ve şimdi azı varken de ben kendimi eksik hissediyorum.
Sahip olamadıklarınıza, yapamadıklarınıza mal etmeyin mutsuzluğununuzu
. Çünkü gün gelecek ve sahip olacaksınız ama hiç bir şey değişmeyecek.
Özünüz de kendiniz de biter anca bu arayış. bu sizin sadece ama sadece kendinizle olan savaşınız.
her şeyin şimdi olan olduğunu kaçırmaktır bir yerde. aralıksız kalkan treni, durmaksızın kaçırıp durmaktır bir anlamda da. gelelim asıl meseleye. her şeyin şimdi olan, kiminin barklanması, kiminin işini kurması, kiminin aslında sizin istediğiniz hayatı yaşaması. başlıkta ki deyimle yakalaması. onların bu şekilde olması, bizim yakalayamıyor olduğumuz anlamına gelmemeli. biliyorum, onlara hayat, bizlere bayat gibi geliyor. inanın şöyle beş tane sahip olduğunuz, sahip olmaktan mutlu olduğunuz şeyleri sayın deseler, bir iki tane sayınca, ardından gelenleri sıralarken bir bakmışsınız, ya benim ne çok keyif almayı hatırladığım hayat anılarım varmış diyeceksinizdir. ve yine, ve yine en çok kendime söylüyorum bunları.
Adına artık "Yaşam" denilemeyen bir buhrandır. Lakin bir "ölüm" de değildir.
Zaman bu buhran içinde akıp giderken takvimlerin ilerlemesine ve etraftakilerin çılgınca mutlu olmasına rağmen zihnen yerinde sayan bir bozuk plak gibisinizdir. Sürekli geçmişe ah vah edip yaşamdan tat almadan yaşayıp gidersiniz. Ki gerçekten de yaşam artık tat vermemeye başlamıştır. Artık yattığınız yatağın köşesindeki perdeyi bile hiç açmazsınız. insanlara tahammül edemezsiniz. Yenilen kazığın, kötülüğün, sabrın, umudun, iyiliğin, sevmenin de bir kotası vardır ki o da dolmuştur. Gerisi yaşamaya çalışmak dışında çok da anlamlı bir eylem değildir. Bir şeyleri yeni baştan denemeyi bırakınca tutunacak bir dal da kalmaz. Yeniden aşık olmamak, yeniden umut etmemek, yeniden kazık yiyecek iyilikleri yapmamak vs. Öyle ki insanları hayata tutan bu aptalca girişimleridir. Hayatlarından bunları kaldırırsan kendi hayatlarına kendileri bile artık tahammül edemezler.
Sonra mecburen bu Stabil hayata ve herkese uyum sağlama çabası... herkes gibi olmak için didinip durmak... Geçmişine ve sevdiklerine bağlı ancak çok az insanın yaşadığı bir durum bu.
Öyle ki belki geçen son 8 yıldır bir birey olmayı beceremediğimi, sorunlarımı taşıyamadığımı, kendi ayaklarım üzerinde durmakta ne kadar bocaladığımı görüyorum. Artık eski heves bende kalmadı. O yüzden güzel günler göreceğime dair inancım da kalmadı. Zaten bu güzel günler görme muhabbeti uydurma bir şeydi.
Yani Hayatımdan aptallıklarımı çıkardım, mutluluklarım da çıktı. Bu hayatı yaşanır kılan şey umut etmek veya aptal olmaktı.
(bkz: dışarı çıkamazsın bakkal makkal hepsi öbüşüyor şimdi)
Hiçbir şey kaçmıyor. Herkes en az senin kadar yıkık. Herkes en az senin kadar abaza. Sen korkaksın diye herkes aslan kesilmiyor. Sen ölüsün diye de herkes yaşamıyor.
Rahat ol. Sıkıntı yok.
Geçmişi düşünüp takıntılı olursanız asla hayatı yakalayamazsınız.Kötü düşüncelerle zihninizi yoracağınıza olumlu düşünerek anı yaşayın.Hayat hepimize gülen yüzünü göstermese de yine de güzel şeyler dilemeliyiz.
