çok uçlardan girip en diplerden çıkasım var bu konuda. hani aklında şablonlarıyla tam bir şekilde oluşmuş olan(bana göre) sağlam bir konuda yardırasın vardır ya ama işte bir türlü o giriş cümlesi çıkmaz dimağından işte o cümleden sayın bunu.
neyse... duştan çıkmanın verdiği dayanılmaz rahatlık, üstünede bir sigara patlattıktan sonra hayatla ilgili beynimi kemiren sayısız olgudan sadece bir kesitini alalım ele.
nedir uçsuz bucaksız yaşamak?
ne getirir ne götürür?
örneklerle girersek konuya;
hayat bazen çok sıradan giderken (ben bu günlerde zamanı durmuş sayarım) birden birine aşık olursun. kimyan karışır ve dimağında bir kuruluk, fakat; hissiyatında tam bir patlama ve akabinde dipsiz bir sevgi seline kapılma gibi neidüğü belirsiz en ilkel en temizisimsi en saf duygular seni alır götürür.
diye düşünme!
çünkü o duygular ağır bir benlik ve irade kaybına doğru göçe götürür insanı. sen sürekli daha iyisini yaşamak için arzularına kırbaç vurursun bir bakmışsın kişiliğin kırbaç darbelerinde hırpalanmış, içindeki kötüye yenik düşmüştür. daha uçlara doğru yelken açayım derken; buz dağına çarpmışçasına suratına çarpan gerçekler derin bir melankoli ve sanki hiç bitmeyeceği fikriyle hayatı boş vermişliğin serkeşliğinde ağır depresiflik.
yani ne oldu?
ben büyük aşkı tattım, hem de en tarçınlısından.
bir sabah kalktın ve aynada kaybolan neşeni, yüzünde mutsuzluğun sarkıttığı iki yanak ve bir avuç suyu suratına çarptın.
tekrar aynaya baktın ve bir şeyler değişti sandın fakat;
- yüzünden akan sular, ruhunda ki mikropa acıyan gözlerle seyirci kalıyor.
kimsesizliğin, benliğin ve sen...
insanların senin dostunmuş gibi ciddi duygularla dinlediğini, haline üzülülüp en içten samimiyetleriyle seni telkin ettiği yalanı bile bir kaç avuç su darbesinden sonra fark ediyorsun...
mesela bir arkadaşın var.
çok müthiş çok iyi dost oğlu dost. bütün iyilik kapıların sonuna kadar açıkken o aslında bir bakmışsın üstünlük kurma çabasında.
ama senin hiç haberin yok o dostun olum çünkü. can oluyor ciğer oluyor derken seni efendisi sanıyor.
vay anasını nidalaryla soğuk savaş boruları çalmaya başlıyor ve ağlamakla gülmek arası saçma duyglar sarıyor benliğini...
yani bir bakıyorsun aslında sen bütün piçliğinle ortadasın yapa yalnızsın ve aslında bu kötü tecrübelerin ve en'li duyguların, melankolin ve yaşanmışlıkların esas olan gerçekçi bir sen yaratıp,
farkındalığınla dünyanın en güzel terk edişini sana yaşatıyor...
