kocaman bi masada bütün sevdiklerin, galatada toplanmış balık yiyorlar. arkadan müzeyyan senar'ın sesi geliyor.o esnada uzun yaz günü olduğu için saat 9 civarında güneş batıyor. herkes bi andan konuşuyor herkes mutlu kadehler tokuşturuluyor.o an insan gözünü kapıyor sesleri dinliyor. vapur sesi, arkadaşların sesi, istanbul'un sesi kısaca.tam o esnada omza biri uzanıyor, kolunu boynuna doluyor. yüzüne gözlerinin içi gülerek bakıyor.. insan kısa bi an için olsa da şükrediyor bu adaletsiz dünyada yaşadığına ve herkes için aynını diliyor.
hayatı sevmenin birçok zaman nedeni yoktur aslında, sadece yaşadığı için mutlu olabilir insan. bundan çok daha önemlisi hayatı sevmeme, hatta hayattan nefret etme nedenleridir... gerçekten bir şeyler yaşayan insanlar, işte onlar ki nedenlere sahip olanlardır.
