hayat bazen insana çok fazla yük yüklüyor olabilir ve çevremizdeki güzellikleri görmemizi engelleyip, hep şikayetçi olmamızı sağlıyor da olabilir. işte bu zamanlarda ne kadar pozitif olunur bilinmez, ama ilk bakışta göremediğimiz şeyleri görmek, hayatı sevme nedenleri olabilir. akşam işten veya okuldan eve döndüğünüzde sizi evde karşılayacak anne ve babanız varsa, siz sırf yorgunsunuz diye önünüze yemek getiriliyorsa, özel günlerde hatırlanıyorsanız, etrafınızda sizi sevdiğini söyleyen birden fazla kişi varsa, sevinciniz ve üzüntünüz kayıtsız şartsız paylaşılıyorsa, istediğiniz zaman, kimseye bağımlı olmadan hareket edebiliyorsanız, yaptıklarınız vicdanınıza ağır gelmiyorsa yani vicdanınız her daim rahatsa ve dünyanın tüm güzelliklerinin, tüm değişik tadların, denizin, havanın, suyun sizin için yaratıldığını düşünüyorsanız hayat sevilmeye değerdir.
-her aksam isten eve geldigimde yan komsumun minik kızının beni kapıda karsılaması kollarımı iki yana actıgımda yarım yamalak ismimi soyleyip boynuma atlaması.
-gecein bir koru uyanıp yarı kapalı gozle nutella kavanozuna ulasmak oldugun yere cömelip kasık kasık nutella yemek ve o tatla tekrar yataga gidip uykuya kaldıgın yerden devam etmek.
-kelimelerin bogaza dugumlendigi bir an da hic beklemedigin birinden "ben anladın seni bende seni seviyorum her zaman yanındayımı" duymak hala sevebildigini ve sevilebilecigini farketmek.
hayatı sevmenin birçok zaman nedeni yoktur aslında, sadece yaşadığı için mutlu olabilir insan. bundan çok daha önemlisi hayatı sevmeme, hatta hayattan nefret etme nedenleridir... gerçekten bir şeyler yaşayan insanlar, işte onlar ki nedenlere sahip olanlardır.
Bir gün sevdiceğinle aynı evi paylaşıp, 1 kız 1 de erkek çocuğa sahip olmak hayalini kurmaktır.
Yine aynı sevdicekle sarılıp uyuyabilmek için sarf edilen çabalar bütünüdür.Cinsel değil tamamen duygusaldır.
