yalnızlık da bir yere kadar. bu yaşamda her şeyin fazlası zarar ortası makbul...
evet yaşamda hoşunuza giden bir anı ya da hiç hoşunuza gitmeyen bir acıyı paylaşacağınız insanın/insanların önemidir.
bir şelale düşünün cennetten bir kesit tadında. oradasınız muhteşem bir hava, insanı üşütmeyen bir deli rüzgar, sıkıntılarla boğuşmayan bir beyin ve huzur düşünün. her şeyin mükemmel olduğu bir anı düşleyin ancak yalnız başınızasınız.
ne kadar güzel değil mi? 2. ve 3.günde de yalnız başınızasınız ama aldığınız keyif yavaş yavaş azalmakta. yalnız kalmaya devam ederseniz bitecek. neden mi?
çünkü insanın geninde var güzeli paylaşmak. o gördüğünüz muhteşem ambiansı birilerine göstermek istersiniz. tamam ilk seferinde sadece kafanızı dinlersiniz ancak daha sonra doyuma ulaşırsınız ve başka keyifler yaşamak istersiniz paylaşmak gibi. 'gel sen de şu muhteşem ortamı gör bak ne kadar güzel ben kaç zamandır bu güzellikte soluyorum' demek ister insan.
hiçbir insan yalnızlığa dayanamaz. yalnızlık allah'a mahsustur.
