Günümüzde Eylemin kendisinden çok yapan söyleyen yapılış biçimi nerde gerçekleştiği sonucundan çok sebepleri gibi ipe sapa gelmez bir çok bileşeni daha önemli olduğundan herşey daha karmaşık bir hal alıyor.
Bir haberi veya olayı duyduğunda insanlar hiçbir düşünme faaliyeti göstermiyor yorumsuz kalıyor taki spiker veya anlatıcı ona neyi nasıl düşünmesi gerektiğinin ipuçlarını verene kadar.
Yorum yapmak için gereken düşünme yetimizi kaybediyoruz. sonrasındaysa duygularımız sığlaşıyor ve zamanla hissizleşiyoruz. Oysa bu en acı kayıp. süslü cümleler kurmaktan yapay saygınlıklardan çok daha önemli daha öte bir insani özelliğimiz farkında değiliz. Düşünmeyi bırakıyor dolayısıyla duygularımızı kaybediyoruz. Bu yitirilmemesi gereken şey en başta bizi bitiriyor aslında.
Sosyal medya yazılı görsel basın başta olmak üzere bizi çevreleyen herşey Hayatı bir mizansen haline getiriyor. Bu durum rol karmaşası sorunu oluşturuyor. işte evde sokakta okulda başka başka insanlar olmak zorunda kalıyoruz ve sonunda bizi biz yapan herşeyi unutuyoruz. Bu şekilde kimliksiz yaşayamayacağımız için sürekli olarak birilerini taklit ediyoruz. Sevinçlerimiz mutluluklarımız bile taklit ve ödünç olduğundan bizi tatmin etmiyor hayatın karşısında.
"Bir dost, bir post yeter bana" gibi bir söylem ütopik olsa da, uçsuz bucaksız dünyevi zevkleri, hırsları, şaşalı konforu törpüleyerek, huzurlu ve dingin yaşamaktır.
Maddeye karşı doymak bilmeyen açlık güdüsünü, maneviyata aktarabilmektir.
Her yiğidin harcı değildir, olgunlaşıp, pişmek gerek.
