Son zamanlarda yasadigim durum. Ne yaparsam yapayim hic birsey mutlu etmiyor. Yapmaktan zevk aldigim seyler bile zevk vermiyor artik. Yorgunluk, bitkinlik, hep bir aglama hissi. Sonbaharin bir getirisi midir bilmem ama bu halim hic ic acici degil.
içinde bulunduğum ruh halidir kendileri. insanın hiçbir şey yapası gelmiyor sözlük.
tebdili mekanda keramet ardır diyerekten bir küçük yolculuk yapacağım.
Neyi varkı bu hayatın neyinden zevk alayim, geldimi hepsi birden geliyo,niye doğmusum ki amk diyip susuyor insan. Bosluga dusuyorum, birgun bitermi diye dusunuyorum bitmiyorda.
Bütün gün yatmak yataktan çıkası gelmemek. Dışarı yürüyüşe çıkınca da eve gidesi gelmemek bütün günü yürüyerek geçirmek. Arada çömelip bir vay amk çekerek sigara yakmak.
Motivasyonunuz yoktur, bir şey yapmaz istemezseniz, yapamayınca günlük rutin işleriniz bile birikir, kendinize tembel deyip durursunuz, motivasyonunuz daha çok düşer, daha çok şeyden elinizi ayağınızı çekersiniz, bu böyle sürer gider...
Korkunç bir kısır döngüye girerseniz.
iyisi mi, atın şu tozları üstünüzden, pandemi bile bitti (en azından şimdilik) sadece bu bile dışarıya çıkmak, güneşe bakmak için bir sebep.
Yaşayın, yaşamınızın tadına varın ve başarın. Hayat çok kısa...
insanın başına gelebilecek en kötü şeylerden biridir. derhal sosyalleşmeli, kabul edemediğiniz ne varsa kabul etmeli, sevmediğiniz ne varsa sevmelisiniz. Ve kontrol edemediğiniz şeyler kontrol etmeye çalışmayı bırakmalısınız. Örneğin, başkalarının sizin hakkında ne düşündükleri. kendinizi anlamaya çalışmalı, sorunu tespit etmeli, eksikleri gidermelisiniz. Hayattan zevk almayan insanlar için hayatın bir anlamı yoktur. Berbat bir durum.
